ေဆးေက်ာင္းကဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ ​ေနာက္​ဆံုးအပိုင္​း​ေလး

’
 ​ေမ​မိုး ​ဖုန္း​ျပန္​ခ်​သြား​သည္။ ​ေမ​ေမ႕​ကို ​ေမ​မိုး​တို႕​အိမ္​သြား​မည္​ဟု ​ေျပာ​လိုက္​ၿပီး ​ေရ​ခ်ိဳး​ခန္း​ထဲ ​ဝင္​ခဲ႕​သည္။ ​ေရ​ခ်ိဳး​ေန​စဥ္     ​အ​နည္း​ငယ္     ​အ​သက္​႐ွဴ​မ၀​သ​လို     ​ခံ​စား​ရ​ျပန္​သည္။     ​သို႕​ေသာ္     ​ခ​ဏ​သာ     ​ၾကာ​ၿပီး ​ျပန္​ေကာင္း​သြား​သည္။
​ေရ​ခ်ိဳး​ၿပီး​ေတာ႕ ​တ​ဘက္​ျဖင္႕ ​ေရ​သုတ္​ရင္း ​လက္​ကို ​ျပန္​ၾကည့္​မိ​ေတာ႕ ​အ​နီ​ကြက္​ေလး​ေတြ​က ​ပို​ႀကီး​လာ​တာ​ကို ​ေတြ႔​ရ​သည္။ ​ထို႕​ေၾကာင္႕ ​တီ​႐ွပ္​လက္​႐ွည္​ကို ​ဝတ္​လိုက္​သည္။ ​ၿပီး​မွ ​အ​ခန္း​ထဲ​က ​ထြက္​လာ​ခဲ႕​သည္။ ​အိမ္​ေ႐ွ႔​ေရာက္​ေတာ႕ ​ေမ​မိုး​က ​ဆက္​တီ​ေပၚ​တြင္ ​ထိုင္​ေစာင္႕​ေန​သည္။
‘‘ ​ျမတ္​ႏိုး ...​ၿပီး​ၿပီ​လား၊ ​သြား​မယ္​ေလ၊ ​အန္​တီ ...​သ​မီး​တို႕ ​သြား​ေတာ႕​မယ္​ေနာ္ ’’ ​သည္​လို​ႏွင္႕ ​သူ​တို႕ ​သူ​ငယ္​ခ်င္း​ႏွစ္​ဦး ​ထြက္​လာ​ခဲ႕​ၾက​သည္။
​အိမ္​ေရာက္​ေတာ႕ ​ထ​မင္း​ပြဲ​က ​အ​ဆင္​သင္႕​ျဖစ္​ေန​ၿပီ။ ​ခ​ဏ​တ​ျဖဳတ္ ​နား​ေန​ၿပီး ​သူ​တို႕ ​ထ​မင္း​စား​ၾက​သည္။ ​ျမတ္​ႏိုး ​တစ္​ေယာက္ ​ေတာ္​ေတာ္​စား​ဝင္​သည္။ ​သို႕​ေသာ္ ​ေမ​မိုး​က ​တို႕​က​နန္း​ဆိတ္​က​နန္း ...။ ​ထ​မင္း​စား​ၿပီး​ေတာ႕ ​အ​ေပၚ​ထပ္​႐ွိ ​ေမ​မိုး ​အ​ခန္း​ထဲ​သို႕ ​တက္​ခဲ႕​ၾက​သည္။ ​ပ​ထ​မ​ေတာ႕ ​ေန​ထိုင္​ေကာင္း​ရဲ႔​လား​ဟု ​ေမး​႐ိုး​ေမး​စဥ္။ ​ေနာက္​ေတာ႕ ​ေမ​မိုး​က ​ဘာ​မ​ေျပာ ​ညာ​မ​ေျပာ​ျဖင္႕ ​ငို​ခ်​လိုက္​သည္။ ​ျမတ္​ႏိုး​လည္း ​ပ​ထ​မ​ေတာ႕ ​ေခ်ာ႕​ေသး​သည္။ ​ေနာက္​ေတာ႕ ​သူ​မ​ပါ ​ေရာ​၍ ​ငို​ခ်​လိုက္​ေတာ႕​သည္။
​ခ​ဏ​ၾက​ေတာ႕​မွ ​ျမတ္​ႏိုး​က ​အ​ငို​တိတ္​ကာ ​မ်က္​ရည္​မ်ား​ကို ​သုတ္​ရင္း၊ ​ေမ​မိုး​၏ ​မ်က္​ရည္​မ်ား​ကို​လည္း ​လက္​ကိုင္ ​ပ​ဝါ​ေလး​ျဖင္႕ ​သုတ္​ေပး​သည္။
‘‘ ​ေမ​မိုး ...’’
‘‘ ...’’
‘‘ ​တိတ္​ပါ​ေတာ႕​ဟယ္ ...​ေနာ္ ’’
​ခု​တင္​ေပၚ​တြင္ ​ထိုင္​ရင္း ​ျမတ္​ႏိုး​က ​ေမ​မိုး​က ​ဖြ​ဖြ​ေလး ​ဖက္​ထား​လိုက္​သည္။ ​ေမ​မိုး​က ​အ​ငို​တိတ္​သြား​သည္ ​ဆို​ေပ​မယ္႕ ​ကိုယ္​က​ေလး​လွဳပ္​ကာ ​လွဳပ္​ကာ ​႐ွိဳက္​ဆဲ။
‘‘ ​ေမ​မိုး ...​သူ​ငယ္​ခ်င္း၊ ​ငါ​ေျပာ​စ​ရာ​႐ွိ​တယ္ ’’
‘‘ ​အင္း ...’’
‘‘ ​ဒီ ​လူး​ပတ္စ္ ​အ​ေၾကာင္း​ကို ​နင္​ဘယ္​ေလာက္​သိ​ထား​သ​လဲ ’’ ​မ်က္​ရည္​တို႕ ​က်​လာ​ျပန္​သည္။ ​ၿပီး​မွ ...
‘‘ ​ဘာ​သိ​ရ​မွာ​လဲ​ဟာ ...​ငါ​လည္း ​နည္း​နည္း​ပါး​ပါး​ေတာ႕ ​သိ​ပါ​တယ္၊ ​ငါ႕​အ​သိ​ထဲ​မွာ ​ဒီ​ေရာ​ဂါ​မ်ိဳး ​ျဖစ္​ဖူး​တယ္၊ ​အဲ​ဒီ​တုန္း​က ​ငါ​က ​ဖတ္စ္​ယီး​ယား၊ ​ဆ​ရာ​တစ္​ေယာက္​ကို ​ေမး​ၾကည့္​ေတာ႕ ​လူး​ပတ္စ္​ကို ​အက္စ္​အယ္လ္​အီး
(ွ​ပ်​အ​နာ​င​ခ ဴ​က​စ​က် ​ႏ​မ​ပ​အ့​နာ​ေအ​သ်​က်) ​လို႕ ​ေခၚ​တယ္​ဟ၊ ​ျဖစ္​လာ​ရင္ ...’’
‘‘ ​ေျပာ​ေလ ...​ေမ​မိုး၊ ​တ​ကယ္​ေတာ႕ ​ငါ ​အ​ဆိုး​ဆုံး​အ​ေျခ​အ​ေန​အ​တြက္ ​ျပင္​ဆင္​ထား​ၿပီး​ပါ​ၿပီ​ဟာ ...’’
‘‘ ...’’
‘‘ ​မ​ငို​ပါ​နဲ႕​ေတာ႕​ဟယ္၊ ​နင္​ငို​ေန​မွ ​ငါ ​ပို​ၿပီး ​စိတ္​မ​ေကာင္း​ျဖစ္​ရ​မယ္ ’’
‘‘ ​ေအး​ပါ ...’’ ​ေမ​မိုး​က ​မ်က္​ရည္​မ်ား​ကို ​သုတ္​ရင္း ​ျပန္​ေျပာ​သည္။
‘‘ ​ေအး​ေလ ...​ဒီ​ေရာ​ဂါ​ကို ​ႀန​န်​ဒ ဳ​င​န​မ ​လို႕​လည္း ​ေခၚ​ၾက​ေသး​တယ္​ေနာ္၊ ​ႏွ​လုံး​ေရာ​ဂါ​လို​ပဲ ​အ​သံ​တိတ္
​လူ​သတ္​သ​မား​လို႕ ​ေခၚ​ရ​မွာ​ပဲ​ေလ၊ ​ေၾသာ္ ...​ေမ​မိုး​ရယ္၊ ​တစ္​ေန႕​မွာ ​နင္​တို႕​ကို ​ခြဲ​သြား​ရ​ဦး​မွာ​ေပါ႕ ...’’
‘‘ ​ျမတ္​ႏိုး ...’’ ​ေမ​မိုး​က ​ဆို႕​နင္႕​စြာ ​ေခၚ​သည္။
‘‘ ​ကဲ ...​နင္ ​ငါ႕​ကို ​ဒီ​လို​ပဲ ​ငို​ျပ​ေန​ေတာ႕​မွာ​လား ​ေမ​မိုး​ရယ္ ...’’
‘‘ ...’’
​ထို​ေန႕​က ​သူ​တို႕ ​စ​ကား​ေတြ ​အ​မ်ား​ႀကီး ​ေျပာ​ျဖစ္​ၾက​သည္။ ​သည္​အ​ထဲ​မွာ ​သူ​တို႕ ​အ​ေလး​နက္​ဆုံး ​ေဆြး​ေႏြး​ျဖစ္​ခဲ႕​ေသာ ​စ​ကား​က​ေတာ႕ ​သား​သား ​အ​ေၾကာင္း​ပင္​ျဖစ္​ေလ​သည္။ ​သန္​ဘက္​ခါ​ဆို​လ်ွင္ ​သား​သား ​ျပန္​လာ​ေတာ႕​မည္။ ​ဒါ​ကို ​ႏွစ္​ဦး​စ​လုံး ​သိ​ထား​သည္။
‘‘ ​ေမ​မိုး ...’’
‘‘ ​ေျပာ​ေလ ​ျမတ္​ႏိုး ’’
‘‘ ​နင္ ​သား​သား​အ​ေပၚ ​ဘယ္​လို ​သ​ေဘာ​ထား​သ​လဲ ’’
‘‘ ​ဘာ​ကို ​ငါ​က ​သ​ေဘာ​ထား​ရ​မွာ​လဲ ’’
‘‘ ​ခု​ခ်ိန္​က်​မွ ​နင္ ​မ​ညာ​ပါ​နဲ႕​ေတာ႕ ​သူ​ငယ္​ခ်င္း​ရယ္ ...’’ ‘‘ ​ျမတ္​ႏိုး ​နင္ ...​နင္ ...​ဘာ​ေတြ​ေျပာ​ေန​တာ​လဲ ’’ ​ျမတ္​ႏိုး​က ​ေမ​မိုး​က ​သိုင္း​ဖက္​လိုက္​သည္။
‘‘ ​ေတာ္​ေတာ႕ ​ေမ​မိုး ...​ငါ ​နင္႕​ကို ​သား​သား​နဲ႕ ​ၾကည္​ျဖဴ​ႏိုင္​ပါ​တယ္ ’’
‘‘ ​ျမတ္​ႏိုး ...’’
‘‘ ​ငါ​ရိပ္​မိ​ေန​တာ ​ၾကာ​ပါ​ၿပီ​ဟာ ...​သား​သား​က​ေတာ႕ ​ဘာ​ေျပာ​မ​လဲ ​မ​သိ​ဘူး ’’
‘‘ ...’’
‘‘ ​ငါ ​တ​ကယ္​လို႕ ...​ေအး​ေလ ...​သား​သား​အ​နား​မွာ ​နင္​ေန​ေပး​ပါ​ေနာ္ ...’’
‘‘ ​ဘာ​ျဖစ္​လို႕ ​နင္​ဒီ​လို ​ေျပာ​ရ​တာ​လဲ ​ျမတ္​ႏိုး ’’
‘‘ ​ငါ ​အား​လုံး ​ဆုံး​ျဖတ္​ၿပီး​သြား​ၿပီ၊ ​သူ ​ျပန္​လာ​ရင္ ​ငါ ​ေ႐ွာင္​ေန​ေတာ႕​မယ္၊ ​နင္​နဲ႕​သူ​ကို ​ငါ ​အ​ထင္​လြဲ​တဲ႕ ​ပုံ​စံ​မ်ိဳး​နဲ႕​ေပါ႕၊ ​သူ ​ငါ႕​အ​ေပၚ​မွာ ​စိတ္​ျပတ္​သြား​ခဲ႕​ရင္ ​အ​ေကာင္း​ဆုံး​ပဲ​ေလ ...​ငါ ​ဆက္​ၿပီး ​သူ႕​ကို ​ဝန္​ထုပ္​ဝန္​ပိုး ​မ​ျဖစ္​ေစ​ခ်င္​ေတာ႕​ဘူး၊ ​ေမ​မိုး ...’’
‘‘ ​ဟင္ ...’’
‘‘ ​ငါ႕​ကို ​က​တိ​ေပး​ပါ၊ ​သူ႕​အ​နား​မွာ ​ေန​ေပး​ပါ ’’
‘‘ ​ငါ ​ဘယ္​လို​လုပ္ ...’’ ​ျမတ္​ႏိုး​က ​ေမ​မိုး ​ႏွဳတ္​ခမ္း​ကို ​လက္​က​ေလး​ျဖင္႕ ​အ​သာ​အ​ယာ​ပိတ္​လိုက္​သည္။
‘‘ ​ငါ႕​ကို ​ခ်စ္​တယ္​ဆို​ရင္ ​က​တိ​ေပး​ပါ ​သူ​ငယ္​ခ်င္း​ရယ္ ...​ေနာ္ ...’’ ​ေမ​မိုး ​ဘာ​မွ ​မ​ေျပာ​သာ​ေတာ႕။ ​တစ္​ကိုယ္​လုံး ​႐ွိ​သ​မ်ွ ​အင္​အား​ကို ​စု​စည္း​ကာ ​ေခါင္း​ကို​သာ ​အ​ႏိုင္​ႏိုင္​ညိတ္​ျပ ​လိုက္​ရ​သည္။ ​ေၾသာ္ ...​ေ႐ွ႔​ဆက္​ၿပီး ​ဘာ​ေတြ​ျဖစ္​ဦး​မ​လဲ​ေလ ...။
​ည​ေန​က်​ေတာ႕ ​ေမ​မိုး​အိမ္​မွ​ပင္ ​ေဆး​ခန္း ​သြား​ျပ​ၾက​သည္။ ​ေ႐ွ႔​မွ ​လူ​နာ ​ႏွစ္​ဦး​သုံး​ဦး​ကို ​ေစာင္႕​ၿပီး​မွ ​ဝင္​ရ​သည္။ ​သူ​မ​အ​လွည့္​ေရာက္​ေတာ႕ ​ေမ​မိုး​ႏွင္႕​အ​တူ ​ဝင္​ခဲ႕​ၾက​သည္။
‘‘ ​ျမတ္​ႏိုး​ေနာ္ ...’’
‘‘ ​ဟုတ္​ပါ​တယ္ ​ဆ​ရာ ’’
‘‘ ​သူ​က ...’’ ​ေမ​မိုး​ဘက္​လွည့္​ေမး​သည္။
‘‘ ​က်ြန္​မ ​အ​ခ်စ္​ဆုံး​သူ​ငယ္​ခ်င္း​ပါ ​ဆ​ရာ၊ ​ပြင္႕​ပြင္႕​လင္း​လင္း ​ေျပာ​ႏိုင္​ပါ​တယ္ ’’
‘‘ ​အ​ခု ​သ​မီး​မွာ ​ျဖစ္​ေန​တာ​က ​အက္စ္​အယ္လ္​အီး​ဆို​တဲ႕ ​ေရာ​ဂါ​ပဲ၊ ​သူ​က ​ႏွ​လုံး၊ ​အ​ဆုတ္၊ ​ေက်ာက္​ကပ္ ​စ​တဲ႕ ​ကိုယ္​တြင္း​အ​ဂၤါ​ေတြ​ရယ္၊ ​ေနာက္ ​အ​႐ိုး​အ​ဆစ္ ​ဂ်ြိဳင္႕​ေတြ​ရယ္​ကို ​ဒုက္​ခ​ေပး​တတ္​တယ္၊ ​ဘာ​မွ ​အား​မ​ငယ္​နဲ႕​ေနာ္၊ ​ေကာင္း​သြား​မွာ​ပါ’’
‘‘ ​ဆ​ရာ ​သ​မီး ​တစ္​ခု​ေလာက္ ​ေျပာ​လို႕​ရ​မ​လား ’’
‘‘ ​ေအး ​ေျပာ​ေလ ​သ​မီး ’’
‘‘ ​သ​မီး ​ဒီ​ေရာ​ဂါ​အ​ေၾကာင္း​ကို ​သိ​သင္႕​သ​ေလာက္ ​သိ​ၿပီး​ပါ​ၿပီ၊ ​အ​ဆိုး​ဆုံး ​အ​ေျခ​အ​ေန​အ​တြက္​လဲ ​ႀကိဳ​ၿပီး ​ျပင္​ဆင္ ​ၿပီး​ပါ​ၿပီ၊ ​ေ႐ွ႔​ဆက္​ၿပီး ​သ​မီး ​ဘယ္​ေလာက္ ​ကာ​လ​အ​ပိုင္း​အ​ျခား​အ​ထိ ​အ​သက္​႐ွင္​ေန​ႏိုင္​ဦး​မွာ​လဲ ​ဆ​ရာ ’’ ​ဆ​ရာ​ဝန္​ႀကီး ​ႏွဳတ္​ဆိတ္​သြား​သည္။ ​ခ​ဏ​ေန​မွ ...
‘‘ ​အင္း ...​ဒီ​လို​လဲ ​တ​ရား​ေသ​ႀကီး ​တြက္​မ​ထား​နဲ႕​ေလ ​သ​မီး၊ ​ဆ​ရာ​တို႕ ​ဗုဒ္​ဓ​ဘု​ရား​႐ွင္​ေတာ္​ျမတ္​ႀကီး​က ​ေဟာ​ခဲ႕​တယ္၊ ​စိတ္​သာ ​အ​ဓိ​က​တဲ႕၊ ​စိတ္​သာ ​႐ွင္​ေစာ ​ဘု​ရား​ေဟာ ​ဆို​တာ ​သ​မီး ​ၾကား​ဖူး​မွာ​ေပါ႕၊ ​ခု​လို ​သ​မီး​က ​ေျပာ​ေတာ႕​လဲ ​ေဆြး​ေႏြး​လို႕ ​လြယ္​တာ​ေပါ႕​ကြယ္၊ ​သ​မီး​ကို ​ဆ​ရာ ​တစ္​ခု​ေတာ႕ ​ေျပာ​ခ်င္​တယ္ ’’
‘‘ ​ဘာ​မ်ား​လဲ ​ဆ​ရာ ’’
‘‘ ​ဒီ​ေရာ​ဂါ​ကို ​ဆ​ရာ​ရယ္၊ ​သ​မီး​ရယ္၊ ​တတ္​ႏိုင္​သ​ေလာက္ ​ႀကိဳး​စား​ၿပီး ​ဆန္႕​က်င္​တိုက္​ခိုက္​ၾက​ရ​ေအာင္​ကြယ္ ’’
‘‘ ​ဟုတ္​ကဲ႕​ပါ ​ဆ​ရာ ’’ ​ေဘး​နား​မွ ​ေမ​မိုး​ကို ​ၾကည့္​လိုက္​ေတာ႕ ​မ်က္​ရည္​မ်ား ​စီး​က်​လ်က္။
‘‘ ​ေၾသာ္ ...​ဒါ​နဲ႕ ​သ​မီး​တို႕​က ​ဘာ​လုပ္​သ​လဲ ​မ​သိ​ဘူး ’’ ‘‘ ​စက္​ကင္း​အမ္​ဘီ ​ေျဖ​ထား​ပါ​တယ္ ​ဆ​ရာ ’’ ​ဆ​ရာ​ဝန္​ႀကီး ​တစ္​ခ်က္ ​ေတြ​က​နဲ ​ျဖစ္​သြား​သည္။ ​တစ္​ေလာ​က​သား​တည္း​ခ်င္း​ေတြ​မွန္း ​သိ​သြား​လို႕ ​ပို​ၿပီး ​က​႐ု​ဏာ ​သက္​သြား​ေလ​သည္​လား ​မ​သိ ...။
‘‘ ​ေၾသာ္ ...​ေၾသာ္ ...​ေအး​ကြယ္ ...​ဒါ​ေၾကာ​င့္ ​သ​မီး​က ​ဒီ​ေရာ​ဂါ​အ​ေၾကာင္း ​နည္း​နည္း​သိ​ေန​တာ​ကိုး၊ ​အ​တန္း​ႀကီး​ဆို​ရင္​ေတာ႕ ​ပို​သိ​မွာ​ေပါ႕​ကြယ္ ...​ကဲ​ကဲ ​ဆ​ရာ ​ခု ​ေဆး​ေတြ​ေပး​လိုက္​မယ္၊ ​မွန္​မွန္​ေသာက္​ပါ​သ​မီး၊ ​တစ္​ရက္ ​မ​ပ်က္​ပါ​ေစ​နဲ႕၊ ​ေနာက္​ထပ္ ​တစ္​ပတ္​ေန​ရင္ ​လာ​ျပ​ပါ ’’
‘‘ ​ဟုတ္​ကဲ႕ ​ဆ​ရာ၊ ​ဒါ​ဆို ​သ​မီး​တို႕​ကို ​ခြင္႕​ျပဳ​ပါ​ဦး ’’ ​ဆ​ရာ​ဝန္​ႀကီး ​ေရး​ေပး​ေသာ ​ေဆး​စာ​ကို ​ယူ​၍ ​ျမတ္​ႏိုး​တို႕​ႏွစ္​ဦး ​ျပန္​ထြက္​ခဲ႕​ေလ​သည္။ ​သား​သား​တစ္​ေယာက္ ​ဆစ္ခ္​အဲရ္​ေလ​ေၾကာင္း​ပိုင္ ​ေလ​ယာဥ္​ႀကီး​ေပၚ​တြင္ ​အ​ေတြး​နယ္​ခ်ဲ႔​ေန​သည္။ ​သူ႕​စိတ္​ထဲ​တြင္ ​ျမတ္​ႏိုး​ႏွင္႕ ​အ​တူ​တူ​႐ွိ​ေန​ခ်င္​သည့္ ​အ​နား​မွ ​မ​ခြာ​ခ်င္​သည့္​စိတ္​တို႕​က​သာ ​လြ​မွ္း​မိုး​ေန​သည္။ ​လက္​ထပ္​လိုက္​ဖို႕​ပင္ ​သား​သား ​စဥ္း​စား​မိ​သည္။ ​ဟုတ္​သည္ ...​ေမ​ေမ​တို႕​က​လည္း ​ကန္႕​ကြက္​မွာ ​မ​ဟုတ္​ပါ​ဘူး​ေလ။
​ဒီ​လို​ႏွင္႕ ​ေလ​ယာဥ္​က ​ဆင္း​ခါ​နီး​လာ​ၿပီ။ ​ျမန္​မာ​ျပည္ ​ရန္​ကုန္​ၿမိဳ႔ ​အ​ျပည္​ျပည္​ဆိုင္​ရာ​ေလ​ဆိပ္​သို႕ ​ဆင္း​ေတာ႕​မည္။ ​ခါး​ပတ္​ပတ္​ထား​ရန္ ​သ​တိ​ေပး​ေသာ ​မီး​နီ​ေလး​မ်ား ​လင္း​လာ​သည္။ ​သူ ​သ​တိ​တ​ရ​ျဖင္႕ ​ခါး​ပတ္​ပတ္​ကာ ​နာ​ရီ​ကို​လည္း ​ျမန္​မာ ​စံ​ေတာ္​ခ်ိန္​သို႕ ​ျပန္​ေျပာင္း​လိုက္​သည္။ ​မ​ၾကာ​လိုက္​ပါ၊ ​ၿငိမ္႕​က​နဲ ​အ​ထိ​အ​ေတြ႔​ႏွင္႕​အ​တူ ​ေလ​ယာဥ္​သည္ ​ေျပး​လမ္း​ေပၚ​တြင္ ​ေျပး​ေန​ၿပီ​ျဖစ္​သည္။ ​သည္​လို႕​ႏွင္႕ ​ကား​တစ္​ဆင္႕​စီး​ကာ ​တာ​မီ​နယ္လ္​ထဲ​သို႕ ​ေရာက္​လာ​သည္။ ​အား​လုံး​စစ္​ေဆး​ၿပီး ​ထြက္​ေပါက္​မွ ​သူ ​ထြက္​လာ​ေတာ႕ ​ေမ​မိုး​ကို ​ေတြ႔​ရ​သည္။ ​တီ​႐ွပ္​ပန္း​ေရာင္ ​စ​ကပ္​အ​နက္​ေရာင္​ေလး​ႏွင္႕ ​သိပ္​လွ​ေန​သည္။ ​ေမ​မိုး​က ​သူ႕​အိတ္​ကို ​လွမ္း​ယူ​မည္​လုပ္​ေတာ႕ ​သူ​က ​တား​ထား​ကာ ​လက္​ကို​သာ ​လွမ္း​ကိုင္​လိုက္​သည္။ ​ေနာက္​မွ ​သ​တိ​ရ​ၿပီး ​ျပန္​လိုက္​လြ​တွ္​ကာ ​ဟို​ဟို​သည္​သည္ ​မ်က္​လုံး ​က​စား​မိ​သည္။ ​အင္း ...​ျမတ္​ႏိုး​ေတာ႕ ​လာ​မ​ႀကိဳ​ဘူး ​ထင္​ပါ​ရဲ႔​ဟု ​သူ​ေတြး​လိုက္​သည္။ ​သည္​ေတာ႕​မွ ​ေမ​မိုး​၏ ​လက္​ကို ​သူ ​ျပန္​လည္​ဆုပ္​ကိုင္​လိုက္​ၿပီး ​ကား​ကြင္း​သို႕ ​အ​တူ​ယွဥ္​ကာ ​ေလ်ွာက္​ခဲ႕​ၾက​သည္။ ​လမ္း​တြင္ ​ဘာ​စ​ကား​မွ ​မ​ေျပာ​ျဖစ္။ ​သူ​က ​ေမ​မိုး​ကို ​မ​သိ​မ​သာ ​အ​ကဲ​ခတ္​သည္။ ​ပုံ​မွန္​ေတာ႕ ​မ​ဟုတ္​ဟု ​သူ​ထင္​သည္။ ​ယ​ခင္​က ​သူ​ႏွင္႕​အ​တူ ​႐ွိ​ေန​လ်ွင္ ​ေမ​မိုး​တစ္​ေယာက္ ​အ​ျမဲ​လို​ပင္ ​ေပ်ာ္​ေန​သည္။ ​က​ေလး​တစ္​ေယာက္​လို​ပင္ ​အ​ျပစ္​ကင္း​စြာ ​ေပ်ာ္​ေန​တတ္​သည္။ ​ခု​ေတာ႕ ​သူ​ထင္​တာ​ပဲ​မွား​သ​လား ​မ​သိ၊ ​တစ္​ခု​ခု​ေတာ႕ ​တစ္​ခု​ခု​ပဲ​ဟု ​ေတြး​လိုက္​သည္။ ​ခ​ဏ​ေန​ေတာ႕ ​သည္​အ​ေတြး​က ​ေခါင္း​ထဲ​က ​ျပန္​ေပ်ာက္​သြား​သည္။ ​ေမ​မိုး​က ​သူ႕​အိမ္​အ​ထိ ​လိုက္​ပို႕​သည္။ ​အိမ္​ေပၚ​တက္​လိုက္​ေတာ႕ ​ဖုန္​တ​ေသာ​ေသာ​ႏွင္႕ ​ျပန္​ျဖစ္​ေန​ၿပီ။ ​သူ ​တ​ကယ္႕​ကို ​စိတ္​ပ်က္​သြား​မိ​သည္။ ​မီး​က​လဲ ​ပ်က္​ေန​သည္။ ​စိတ္​ပ်က္​ဖြယ္ ​အ​ေျခ​အ​ေန​မွာ ​ဘာ​လုပ္​ရ​မယ္​မွန္း​ပင္ ​သား​သား ​မ​သိ​ေတာ႕။ ​စိတ္​ညစ္​ညစ္​ျဖင္႕ ၀​ရန္​တာ​မွာ ​ထိုင္​ခ်​လိုက္​သည္။ ​ဆုတ္​ႏွင္႕ ၀​ရန္​တာ​ၾကမ္း​ျပင္​မွာ ​ေျခ​ပစ္​လက္​ပစ္​ထိုင္​ေန​ေသာ ​သူ႕​အ​သြင္​က ​သူ​မ်ား​ေတြ ​ျမင္​လ်ွင္​ေတာ႕ ​ရယ္​လိမ္႕​မည္ ​ထင္​သည္။ ၀​ရန္​တာ​မွ ​တိုက္​ခတ္​လာ​ေသာ ​ေလ​ေအး​မ်ား​ေၾကာင္႕ ​သူ ​အ​နည္း​ငယ္ ​စိတ္​လက္ ​ေအး​ခ်မ္း​သြား​သည္။
​အ​ေတာ္​ေလး​ၾကာ​ေအာင္ ​ထိုင္​ေန​ၿပီး​မွ ​ျပန္​ထ​လိုက္​သည္။ ​ထို​စဥ္ ​ကာ​လ​ၾကာ​႐ွည္ ​ပ်က္​ေလ႕​႐ွိ​တတ္​ေသာ ​မီး​က​လည္း ​ျပန္​လာ​သည္။ ​သူ​က ​အ​ေပၚ​ဝတ္ ​ကုတ္​ကို ​ခ်ြတ္​ကာ ​ခုံ​ေပၚ​တင္​ထား​လိုက္​ၿပီး ​တံ​ျမက္​စည္း​တစ္​ေခ်ာင္း​ျဖင္႕ ​အ​ေပၚ​ယံ​မ်ွ ​အ​နည္း​ငယ္ ​လွဲ​က်င္း​သည္။ ​ပ​စၥည္း​မ်ား​က ​ဘာ​မ်ွ ​ေန​ရာ ​မ​ယြင္း​ေသာ္​လည္း ​ဖုန္​မ်ား​ကို​ေတာ႕ ​သိ​သာ​စြာ ​ျမင္​ေန​ရ​သည္။ ​ဖုန္​အ​နည္း​ငယ္ ​႐ွင္း​သြား​မွ ​ပါ​လာ​ေသာ ​အိတ္​ကို ​ေန​ရာ​ခ်၊ ​အ​ဝတ္​လဲ၊ ​ေရ​မိုး​ခ်ိဳး​သည္။ ​ထို႕​ေနာက္​ေတာ႕ ​ည​စာ ​စား​ရန္ ​လမ္း​ထိပ္​ဖက္ ​ထြက္​ခဲ႕​သည္။ ​လမ္း​ထိပ္​ထြက္​ရင္း ​ျမတ္​ႏိုး​ဆီ ​ဖုန္း​ေခၚ​ၾကည့္​သည္။ ​သူ႕ ​အ​ေမ​ႏွင္႕ ​ေတြ႔​သည္။ ​ျမတ္​ႏိုး ​တစ္​ေယာက္ ​အိပ္​ေန​ၿပီ​တဲ႕၊ ​ေနာက္​ေန႕​မွ ​ေခၚ​ပါ​ဟု ​ေျပာ​သည္။ ​အင္း​ေလ ...​ေကာင္​မ​ေလး ​စိတ္​ေကာက္​ေန​တာ​ပဲ ​ျဖစ္​မည္​ဟု ​သူ​ေတြး​လိုက္​သည္။ ​မ​နက္​ျဖန္ ​မ​နက္​မွ ​သြား​ေခ်ာ႕​လိုက္​ဦး​မည္​ဟု ​ဆုံး​ျဖတ္​လိုက္​ၿပီး ​လမ္း​ထိပ္​သို႕ ​ထြက္​ခဲ႕​ေလ​သည္။ ​စား​ၿပီး​ေသာက္​ၿပီး ​ျပန္​ေရာက္​ေတာ႕ ​ည​ကိုး​နာ​ရီ။ ​မီး​လာ​ေန​ေသာ္​လည္း ​ဘာ​မွ ​အ​လုပ္​မ​႐ွိ​သ​ျဖင္႕ ​အိပ္​ရာ​သို႕ ​ေစာ​ေစာ ​ဝင္​လာ​ခဲ႕​သည္။ ​လူ​က​လည္း ​ပင္​ပန္း​ေန​သည္​ကိုး။ ​ေခါင္း​အုံး​ႏွင္႕ ​ေခါင္း​ထိ​သည္​ႏွင္႕ ​သား​သား ​အိပ္​ေပ်ာ္​သြား​ေတာ႕​သည္။ ​မ​နက္​ႏိုး​ေတာ႕ ၇ ​နာ​ရီ ​ထိုး​ၿပီ။
​ေရ​မိုး​ခ်ိဳး ​မ်က္​ႏွာ​သစ္​ၿပီး​ေတာ႕ ​ေကာ္​ဖီ​တစ္​ခြက္ ​ေဖ်ာ္​ေသာက္​လိုက္​ၿပီး ​အ​ဝတ္​အ​စား​လဲ​လိုက္​သည္။ ​အား​လုံး​ၿပီး​ေတာ႕ ၈ ​နာ​ရီ​ပင္ ​ထိုး​ေတာ႕​မည္။ ​သူ ​ေကာ္​ဖီ​ပန္း​ကန္​ကို ​ေဆး​ကာ ​တံ​ခါး​ပိတ္ ​ေသာ႕​ခတ္​ၿပီး ​ထြက္​လာ​ခဲ႕​သည္။ ​ေရ​လန္း​ေန​၍ ​တ​ကၠ​စီ​ျဖင္႕ ​ျမတ္​ႏိုး​တို႕​ဆီ ​လာ​ခဲ႕​သည္။ ​တိုက္​ေအာက္​ေရာက္​ေတာ႕ ​ေန​ပင္ ​အ​ေတာ္​ပူ​ေန​ေလ​ၿပီ။ ​သူ ​ေလွ​ကား​အ​တိုင္း ​တက္​လာ​ခဲ႕​သည္။ ​ျမတ္​ႏိုး​တို႕ ​အ​ခန္း​တံ​ခါး​ကို ​ခပ္​ဖြ​ဖြ ​ေခါက္​လိုက္​သည္။ ​မ​ေတြ႔​ရ​တာ ​ၾကာ​ၿပီ​ျဖစ္​ေသာ ​ျမတ္​ႏိုး​ႏွင္႕ ​ျပန္​လည္​ဆုံ​ေတြ႔​ရ​မည္​ျဖစ္​၍ ​သူ႕​ရင္​ထဲ ​ေႏြး​ေထြး​တက္​ၾကြ​ေန​သည္။ ​ခ​ဏ​ေန​ေတာ႕ ​တံ​ခါး​က ​တ​ျဖည္း​ျဖည္း​ခ်င္း ​ပြင္႕​ဟ​လာ​သည္။ ​ျမတ္​ႏိုး​၏ ​ေမ​ေမ။ ​သူ​က ​ႏွဳတ္​ဆက္​လိုက္​ေသာ္​လည္း ​အ​ဖြား​ႀကီး​က ​မ​ၾကည္​လင္။ ​သူ႕​ကို ​ခပ္​စိမ္း​စိမ္း ​တစ္​ခ်က္ ​စိုက္​ၾကည့္​ၿပီး ​တံ​ခါး​ျပန္​ပိတ္​သြား​သည္။
​သား​သား ​တစ္​ေယာက္ ​အ​လြန္​ပင္ ​အံ႕​အား​သင္႕​သြား​သည္။ ​သူ ​တံ​ခါး​ကို ​အ​တင္း​ေခါက္​သည္။ ​ခ​ဏ​ေန​ေတာ႕ ​တံ​ခါး​ျပန္​ပြင္႕​လာ​သည္။ ​ျမတ္​ႏိုး​အ​ေမ​က ...
‘‘ ​ကဲ ...​ငါ ​အား​မ​နာ​ႏိုင္​ေတာ႕​ဘူး ​ေအာင္​ေက်ာ္​သူ၊ ​မင္း​နဲ႕ ​ငါ​တို႕ ​သား​အ​မိ ​ဒီ​တစ္​သက္ ​ဆက္​ၿပီး ​စ​ကား​ေျပာ​ဖို႕ ​အ​ေၾကာင္း​မ​ရွိ​ေတာ႕​ဘူး ’’ ‘‘ ​ဘယ္​လို ...​ဘယ္​လို ​အန္​တီ ’’
‘‘ ​မင္း ...​ကိုယ္႕​အ​ေၾကာင္း ​ကိုယ္​သိ​မွာ​ေပါ႕၊ ​ဘာ​အ​မွား ​လုပ္​ထား​ခဲ႕​သ​လဲ​လို႕ ’’
​တံ​ခါး​က     ​ျပန္​ပိတ္​သြား​သည္။     ​သူ     ​ဘယ္​လို​ေခါက္​ေခါက္၊     ​ေအာ္​ေခၚ​ေသာ္​လည္း     ​ထြက္​မ​လာ​ေတာ႕။ ​သား​သား​လည္း ​ေဘး​ပတ္​ဝန္း​က်င္ ​အား​နာ​၍​သာ ​ျပန္​လာ​ခဲ႕​ရ​သည္။ ​ထို႕​ေနာက္ ​အ​နား​တြင္​ေတြ႔​ရ​ေသာ ​ဖုန္း​ဆိုင္​မွ ​ေမ​မိုး​ဆီ​သို႕ ​ဖုန္း​ဆက္​သည္။ ​အ​ဆင္​သင္႕​ပင္ ​ေမ​မိုး​ႏွင္႕ ​ေတြ႔​ရ​သည္။
‘‘ ​ေမ​မိုး ...​အ​ခု​လာ​ခဲ႕​မယ္ ​ေစာင္႕​ေန ...’’ ​သား​သား ​ဒါ​ပဲ ​ေျပာ​ၿပီး ​ဖုန္း​ခ်​လိုက္​သည္။ ​တ​ကၠ​စီ​တစ္​စီး​ကို ​လက္​ျပ​တား​လိုက္​ၿပီး ​ေမ​မိုး​တို႕​အိမ္​သို႕ ​ထြက္​ခဲ႕​သည္။ ​အင္း ...​ဒီ​မ​နက္​ေတာ႕ ​တ​ကၠ​စီ​သ​မား ​လုပ္​ေက်ြး​ေန​ရ​သည္​ပဲ​ေလ ...။ ​ေမ​မိုး​တို႕​အိမ္​ေရာက္​ေတာ႕ ​မ​နက္​ကိုး​နာ​ရီ​ခြဲ​ေတာ႕​မည္။ ​ေမ​မိုး​က ​ဒန္း​ေလး​ေပၚ​တြင္ ​ထိုင္​ေစာင္႕​ေန​သည္။ ​သား​သား ​သည္​အိမ္​သို႕ ​စ​ေရာက္​ခဲ႕​စဥ္​က ​ကဲ႕​သို႕​ပင္ ​ျဖစ္​သည္။ ​သူ႕​ကို ​ျမင္​ေတာ႕ ​ထိုင္​ရာ​မွ ​ထ​ကာ ​ဒန္း​ေပၚ​သို႕ ​ေခၚ​ခဲ႕​သည္။ ‘‘ ​ဘယ္​လို​လဲ ​ေမာင္ ... ​ေစာ​ေစာ​စီး​စီး​ပါ​လား ...’’
‘‘ ...’’
‘‘ ​ေျပာ​ေလ ...​ဘာ​လာ​လုပ္​တာ​လဲ​လို႕ ’’
‘‘ ​ျမတ္​ႏိုး​က ​အ​ေတြ႔​မ​ခံ​လု႕ိ ...​အဲ​ဒါ ...’’ ‘‘ ​ဟင္ ...​ဘယ္​လို​ျဖစ္​တာ​လဲ ...’’ ​ေမ​မိုး​က ​တစ္​ခ်က္​ပ်က္​သြား​ေသာ ​မ်က္​ႏွာ​ကို ​လ်င္​ျမန္​စြာ​ျပင္​လိုက္​ရင္း ​ေျပာ​သည္။ ​သား​သား​က ​ေခါင္း​ငိုက္​စိုက္
​ႏွင္႕​မို႕ ​မ​ရိပ္​မိ။ ​သား​သား​က ​ဆက္​ေျပာ​သည္။
‘‘ ​ထူး​ေတာ႕ ​ထူး​ဆန္း​တယ္ ​ေမ​မိုး၊ ​လုံး၀​ကို ​အ​ေတြ႔​မ​ခံ​တာ ...​မ​ေန႕​ည​က ​ဖုန္း​ဆက္​ေတာ႕​လဲ ​အိပ္​ေန​တယ္​တဲ႕ ’’ ‘‘ ​ေမ​မိုး ​ဘာ​လုပ္​ေပး​ရ​မ​လဲ ​ေမာင္ ’’
‘‘ ​ဖုန္း​ေတာ႕ ​ဆက္​ၾကည့္​ခ်င္​တယ္’’
‘‘ ​အင္း ...’’
​ေမ​မိုး​က ​ဦး​ေဆာင္​ကာ ​ဧည့္​ခန္း​ထဲ​သို႕ ​ဝင္​ခဲ႕​ၾက​သည္။
​ဧည့္​ခန္း​ထဲ​ေရာက္​ေတာ႕ ​ေမ​မိုး​က ​ဖုန္း​ကို ​ေကာက္​ကိုင္​သည္။ ​မ​ၾကာ​လိုက္​ပါ ...​ျမတ္​ႏိုး ​အ​ေမ ​လာ​ကိုင္​သည္ ​ထင္​သည္။ ​ေမ​မိုး​ႏွင္႕ ​ခ​ဏ​ေျပာ​ေန​ၿပီး​ေနာက္ ​ျမတ္​ႏိုး​ကို ​သြား​ေခၚ​သည္​ဟု ​ယူ​ဆ​ရ​သည္။ ​ခ​ဏ​ေန​ေတာ႕ ​ျမတ္​ႏိုး ​ေရာက္​လာ​သည္။
‘‘ ​ျမတ္​ႏိုး​လား ...​ငါ​ပါ ...​ခ​ဏ ​ကိုင္​ထား​ေနာ္ ’’
​သား​သား​က ​ဖုန္း​ကို ​လက္​လြွဲ​ယူ​လိုက္​သည္။
‘‘ ​ျမတ္​ႏိုး ...​ကိုယ္​ပါ ...’’
‘‘ ...’’
‘‘ ​ကိုယ္႕​ကို ​ဘာ​လို႕ ​ေရွာင္​ေန​ရ​တာ​လဲ ​ျမတ္​ႏိုး​ရယ္ ’’
‘‘ ​ကိုယ္႕​ဖာ​သာ ​ကိုယ္ ​သိ​မွာ​ပါ ’’
‘‘ ​ကိုယ္​က ... ​ကိုယ္ ...​ဘာ ...​ဘာ​လုပ္​မိ​လို႕​လဲ ’’
‘‘​ေၾသာ္ ...​ဒီ​မွာ ​ကိုယ္ ...​ျမတ္​ႏိုး ​ရွင္း​ရွင္း​ပဲ ​ေျပာ​ေတာ႕​မယ္၊ ​ခု ​အ​နား​က ​လူ​က ​ဘယ္​သူ​လဲ ...​ကို ... ​ဒီ​ေလာက္​ပဲ ​ျမတ္​ႏိုး​ေျပာ​ေတာ႕​မယ္ ...​ျမတ္​ႏိုး ​မ်က္​ႏွာ​မ်ား​တဲ႕ ​ေယာက္်ား​ကို ​အ​မုန္း​ဆုံး​ပဲ ...​ဒီ​ေလာက္​ပဲ ​ေျပာ​ပါ​ရ​ေစ​ေတာ႕ ​ျမတ္​ႏိုး​ကို ​ထပ္​မ​ႏွိပ္​စက္​ပါ​နဲ႕ ...​ဒါ​ပဲ​ေနာ္ ...​ေနာက္ ... ​မ​ဆက္​နဲ႕​ေတာ႕​ေနာ္ ... ’’ ​ျမတ္​ႏိုး ​ဖုန္း​ခ်​သြား​သည္။