သင္​းသင္​း​ေမႊး​ေမႊး ႏွင္​း​

ေဆာင္းဦးေပါက္ရာသီ… ညေန ၅ နာရီေလာက္ ဆိုလွ်င္ပင္ ေနေရာင္က ကုန္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာ၏။ သည္ကေန ့ လူက ေနလို ့ထိုင္လို ့ သိပ္မေကာင္းခ်င္.. အိမ္ေရွ ့ရွိဒန္းကေလးတြင္ ထိုင္ရင္း ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အလုပ္မွ ျပန္လာမည့္လမ္းကို ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ တြဲေလာင္းခ်ထားေသာ ေျခေထာက္ေလးမ်ားကို ငံု ့ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်မိ၏။ ေယာင္မို ့မို ့ ျဖစ္ေနေသာ ေျခေခ်ာင္း ေလးမ်ားက ဖိနပ္ပင္ စီးလို ့ မရခ်င္။ သည္အခ်ိန္ သည္သို ့ပဲ ျဖစ္တတ္သည္ဟုေတာ့ ေျပာၾကသား.. သို ့ေသာ္ ခုိင့္စိတ္ထဲ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ၀မ္းၾကာတိုက္ အတြင္းမွ သမီးငယ္ႏွစ္ဦး လူ ့ေလာကသို ့ ေအာင္ျမင္ေခ်ာေမာစြာ အျမန္ဆံုးေရာက္လာေရး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိ၏။

ခ်စ္ရသူ ေမာင္ နွင့္ လက္ထပ္ျပီး ဘ၀ေရွ ့ေရးအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ား ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ ျပင္ဆင္ေနၾက၍ ခ်က္ခ်င္း သားသမီး မယူျဖစ္ခဲ့။ ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ားကလည္း သာမာန္ လူတန္းစားမ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခိုင္တို ့ ႏွစ္ဦး ဘ၀ တစ္ခုကို ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးကာ ထူေထာင္ ခဲ့ၾကသည္။ လူလားေျမာက္ေအာင္ ေကြ်းေမြးျပဳစုကာ ဆံုးခန္းတိုင္ ပညာသင္ေပးခဲ့ျပီးေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို မိမိတို ့ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်သည္အထိ တာ၀န္ မပိုေစလိုပါ။ ခိုင္တို ့ လက္ထပ္ၾကေတာ့ ႏွစ္ဦးလံုးက အသက္ (၂၅) ႏွစ္ အရြယ္.. ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ႏိုင္ေသာ အရြယ္ ေကာင္းမို ့ ႏွစ္ဦးလံုး အလုပ္ကိုယ္စီလုပ္ကာ အတန္အသင့္ေသာ လူေနမႈ အဆင့္ တစ္ခု ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့ၾက၏။ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးလံုး တက္ညီလက္ညီ ၾကိဳးစား ခဲ့ၾက၍ ယခုဆိုလွ်င္ လူေနသန္ ့ေသာ ဆင္ေျခဖံုး ရပ္ကြက္ေလးတြင္ ကိုယ္ပိုင္ ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုးအိမ္ ကေလးႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ျပီ။

ထိုက္သင့္ေသာ လူေနမႈ အဆင့္ကေလးရလာေတာ့ ႏွစ္ဦးသား မိသားစု ဘ၀ေလးကို ေတာင့္တ လာမိ၏။ ေမြးခ်င္းရင္းခ်ာ မရွိေသာ ေမာင္ က သားသမီးေတြ အမ်ားၾကီးႏွင့္ မိသားစု အၾကီးၾကီး ဘ၀ကို ခံုမင္သည္။ ခိုင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း မိမိအတြက္ အားကိုးအားထားျပဳရမည့္ သမီးေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ လိုခ်င္မိ၏။ လက္ထပ္ျပီး (၂) ႏွစ္ အၾကာတြင္ သမီး အျမႊာေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ခိုင္ ကိုယ္၀န္ ေဆာင္ခဲ့သည္။ ကံတရားက ခိုင္တို ့ဇနီးေမာင္ႏွံ အတြက္ ခ်စ္စရာ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့၏။ အိမ္ေထာင္က်ကာစ က သားသမီး စီမံကိန္းကို အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ ေသးေသာေၾကာင့္ သားဆက္ျခား ကိုယ္၀န္တားေဆးမ်ား ခိုင္ သံုးခဲ့ရသည္။ တကယ္တမ္း ကေလး လိုခ်င္လာေတာ့ သည္ေဆးမ်ားေၾကာင့္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မည္ကိုပင္ ၾကံဖန္ေတြးကာ ပူပင္ မိရေသး၏။

ေမာင့္ ကိုေမွ်ာ္ရင္း လြန္ခဲေသာ  အခ်ိန္ကာလ တို ့ ကို ခိုင္ ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ခ်စ္သူဘ၀ ကတည္းက “လက္ထပ္ျပီးရင္ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီး ေမြးမယ္..”  ဟုၾကံဳး၀ါးတတ္ေသာ ေမာင္..။ ခိုင္တို ့ လက္ထပ္ခါနီး တစ္ပါတ္ေလာက္ အလိုတြင္ ခိုင္က ေလာေလာဆယ္ ကေလးမယူၾကေသးရန္ ေဆြးေႏြးမိေတာ့ ေမာင္ စိတ္ဆိုးေသးသည္။ သည္ဘက္ ေခတ္မွာက ခ်စ္သူႏွစ္ဦး တရား၀င္ လက္ထပ္ ၾကသည္မွာ သားသမီး ေမြးဖြားဘို ့ ဆံုးျဖတ္သည္ႏွင့္ တူတူပင္ မဟုတ္ပါလား။ ခိုင္ ကလည္း အေျခခိုင္ေသာ ဘ၀ေလး တစ္ခု ထူေတာင္ျပီးမွ သားသမီး ယူလိုသည္။ မိမိ ရင္ေသြးကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မဟုတ္ေတာင္ ျပည့္စံုေသာ ဘ၀ေလးေတာ့ ေပးခ်င္မိ၏။ ခိုင့္ သေဘာထားကို ေမာင္ နားလည္ လက္ခံလာေအာင္ မနည္းေျပာယူခဲ့ရသည္။

အခ်ိန္ကာလတို ့ကို ၾကိဳးစားမႈ ျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း သည္ေန ့သည္အခ်ိန္တြင္မေတာ့ ေမာင္ လိုခ်င္ေသာ သမီးေလး ကို ႏွစ္ေယာက္ တျပိဳင္နက္ ေမြးေပးႏိုင္ေတာ့မည္မို ့ ခိုင္ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္အမွန္ပင္။ သားဦး ကိုယ္၀န္ ျဖစ္ရသည္အထဲ အျမႊာ ဆိုေတာ့ ခိုင္ အင္မတန္ ပင္ပန္းလွပါသည္။ သို ့ေသာ္ က်န္းမာေရးေကာင္းျပီး ခြန္အားျပည့္၀ေသာ အရြယ္မို ့ ခံႏိုင္ရည္ အျပည့္ရွိပါ၏။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္စဥ္ ထိုးခဲ့ေသာက္ခဲ့ဘူးေသာ တားေဆးမ်ား ေၾကာင့္ မရေသးသည့္ ကေလးကို စိတ္ပူကာ ေမာင့္ခမ်ာ တစ္လခန္ ့ အခ်စ္ငတ္ခဲ့ေသး၏။ ျပန္ေတြးေတာ့ ရယ္ခ်င္မိသည္။ “ေဆးေတြရဲ့ အရွိန္ကုန္သြားေအာင္ တစ္လေလာက္ ေမာင္ ထိန္းလိုက္မယ္ေလ..ခိုင္” ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးပူရွာေသာ ေမာင့္ ၏ ဖခင္စိတ္ဓါတ္ကို ခိုင္ မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ ထိုအခ်ိန္ ကာလက ေမာင့္ ရင္ထဲမွ တလိပ္လိပ္ တက္ေနေသာ ေသြးသား ဆႏၵ၏ ဒီေရတို ့ကို ခိုင့္ လက္မႈ အႏုပညာႏွင့္သာ ေျဖေဖ်ာက္ေပးခဲ့ရ၏။

ကိုယ္၀န္ ေဆာင္လာျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ပူတတ္ေသာ ေမာင့္ခမ်ာ ကေလး ထိခိုက္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အံက်ိတ္ရရွာျပန္ေသးသည္။ ခိုင္လည္း အလိုက္တသိပင္ တတ္စြမ္းသလာက္ ေမာင့္ကို ျပဳစုခဲ့ပါ၏။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေဆးပညာပိုင္းဆိုင္ရာ စာအုပ္မ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ လိင္ဆက္ဆံမႈ ျပဳျခင္းသည္ အထူးထူးေသာ ျပႆ   နာ မရွိလွေၾကာင္း သိခြင့္ရသျဖင့္ ခိုင္ တို ့အတြဲ မရဲတရဲျဖင့္ ကဲခဲ့ၾကေသးသည္။ ညင္သာႏူး ညံ့ေသာ ထိေတြ ့ဆက္ဆံမႈေလးမ်ားျဖင့္ ေမာင့္ စိတ္အာသာကို အထိုက္အေလ်ာက္ ခိုင္ လိုက္ေလ်ာ ေပးႏိုင္ခဲ့၏။ ခိုင့္ အေပၚ အျမဲ ညွာတာခဲ့ေသာ ေမာင္ ကလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ထိန္း ရွာပါသည္။

သားဖြားမီးယပ္ ဆရာ၀န္ထံတြင္ ကိုယ္၀န္ေစာင့္ေရွာက္ရန္ အပ္ႏွံျပီး အျမႊာ သေႏၶ မွန္း သိရေတာ့ ေမာင့္ ခမ်ာ ေပ်ာ္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ “ကေလးေမြးဘို ့ ကပ္စီးနဲတဲ့ ငါ့မိန္းမ.. တစ္ျပိဳင္တည္း (၂) ေယာက္.. ေကာင္းမွ ေကာင္းကြာ…” ဟု အားပါးတရ က်ံဳး၀ါးေလေတာ့၏။ အသိ မိတ္ေဆြမ်ား ထံတြင္လည္း ၾကြားလိုက္ရသည္မွာ အေမာ။ ရင္းႏွီးသူမ်ားက “ကိုဇာနည္ တို ့မ်ား အားေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာ တစ္ၾကိမ္တည္း (၂) ဂိုး သြင္းေတာ့တာပဲ…” ဟု ေျပာၾကလွ်င္ ခိုင္က ရွက္ေသြးေတြ ျဖာရသေလာက္ ေမာင္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားကာ ေကာ္လာ ကေလးပင္ ေထာင္ျပလိုက္ေသး၏။ ေမာင့္ ဆႏၵက ခြဲစိတ္ေမြးဖြားရန္ အတန္တန္ေျပာေသာ္လည္း ခိုင္ကေတာ့ ဆရာ၀န္ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ မိမိခြန္အားျဖင့္ ရိုးရိုးေမြးဖြားရန္သာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ပင္ကို္ယ္ က်န္းမာေရးေကာင္းျပီး ကိုယ္၀န္ေဆာင္စဥ္ စနစ္က်ေသာ စားေသာက္ ေနထိုင္မႈ မ်ားေၾကာင့္ အထူးတလည္ စိတ္ပူစရာ မရွိလွပါ။

ခိုင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မေက်နပ္ခ်င္ေသာ ေမာင့္ကိုေတာ့ ခိုင္ ေခ်ာ့ ရသည္ေပါ့။ “ဗိုက္ၾကီးကို ဓါးၾကီးနဲ ့ ခြဲမွာေမာင္ရယ္.. ခိုင္ ေတြးမိတိုင္း ေၾကာက္လို ့ပါ… ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ ခိုင့္ ကို အလိုလိုက္ေပးပါ ေမာင္ရယ္.. ေနာ္..” ခိုင္သည္သို ့ ေျပာတိုင္း ေမာင္က မေက်မနပ္ ေလသံျဖင့္ “ဘာေလး တစ္ခုကေကာ ခင္ဗ်ားသေဘာ မျဖစ္လို ့တုန္း ေဒၚမိမိခိုင္…” ဟု အေငၚတူးတတ္သည္။ အမွန္ေတာ့ ခိုင္ စိတ္ပူမိတာက ေငြးေၾကး အေျခအေနကိုပါ။ မိမိတို ့မွာက မခက္ခဲသည္သာ ရွိတာ.. သိပ္ၾကီး အလွ်ံအပယ္ အေျခအေနမွ မဟုတ္ဘဲေလ။ ခြဲစိတ္ေမြးဖြားမႈ ကုန္က်စရိတ္ကို ခိုင္ ထည့္ေတြးသည္။ မေတာ္လို ့မ်ား မိမိတို ့လက္ထဲတြင္ ရွိေသာ ေငြပမာဏႏွင့္ မလံုေလာက္ခဲ့ပါလွ်င္။ မိမိရင္ေသြးမ်ားကိုေတာ့ လူ ့ေလာကထဲကို အေၾကြးႏွင့္ ၀င္မလာေစ့ခ်င္ပါ။ အေမတစ္ေယာက္ရယ္လို ့ ျဖစ္လာမွေတာ့ သားသမီးကို ကိုယ့္ခြန္အားနဲ ့ ေမြးထုတ္ဘို ့ မျဖစ္မေန သတၱိ ရွိရမည္ မဟုတ္ပါလားေနာ္။

ေနာက္တစ္ခု ခိုင္ေတြးတာက ဗိုက္ခြဲေမြးဖြားလွ်င္ တစ္လ ခန္ ့ေအးေအးေဆးေဆး အနားယူ ရသည္တဲ့။ ခိုင္တို ့ အေျခအေနက သည္သို ့ သက္ေတာင့္သက္သာ နားေနဘို ့ ထင္သေလာက္ မလြယ္ပါ။ အရင္ဆံုး မီးဖြားျပီးလွွ်င္ ခိုင္ အလုပ္ထြက္ရမည္။ ၀င္ေငြတစ္ရပ္ ေလ်ာ့သည့္ အျပင္ တိုးလာမည့္ စားေပါက္က (၂) ခု။ က်န္းမာေရးစရိတ္ ဆိုတာက ထည့္တြက္ရဦးမည္။ သည္လို ့ အေျခအေနတြင္ ေမာင့္တစ္ေယာက္တည္း ၀င္ေငြျဖင့္ အိမ္တြင္ လူပိုေခၚထားရန္ မလြယ္ပါ။ သည္ေတာ့ “ရိုးရိုးေမြးတာက ေမြးေနတုန္းသာ နာတာ.. ျပီးသြားေတာ့ ခ်က္ခ်င္း အလုပ္ဆင္းလို ့ ေတာင္ ရပါတယ္ေအ..” ဟူေသာ ေမေမ့စကားကို ခိုင္ အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ကာ လိုက္နာ ေတာ့သည္ေပါ့။ ခိုင့္သေဘာထားကို ဆရာ၀န္ထံတြင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပေတာ့ သေဘာ ေကာင္းေသာ ဆရာၾကီးက ခိုင့္ကို အားေပးပါသည္။

“ဒါေပါ့ သမီးရယ္.. အေမဆိုတာ ကမာၻေပၚမွာ သတၱိ အေကာင္းဆံုး သူရဲေကာင္းပဲ.. ညည္းက ပင္ကိုယ္လည္း က်န္းမာ.. ကေလးေတြ အေန အထားကလည္း အကုန္ေကာင္းေနတယ္.. အေရးအၾကီးဆံုးက မိခင္ရဲ့ စိတ္ဓါတ္ပဲသမီး.. ညည္း ရိုးရိုးေမြးလို ့ရတယ္.. ဘာအခက္အခဲမွ ရွိမလာႏိုင္ဘူး.. ဆရာၾကီး တစ္ေယာက္လံုးရွိတယ္..” ဟု ၾကင္နာစြာ အားေပးပါသည္။ ဆရာၾကီး ကိုယ္တိုင္ ကလည္း မလိုအပ္ပဲ ခြဲစိတ္ေမြးဖြားျခင္းကို မၾကိဳက္သူပင္။ ဤသို ့ျဖင့္ ေမာင့္၏ ခြဲစိတ္ ေမြးဖြားေရး အစီအစဥ္ကို ခိုင္က ကာယကံရွင္ ဟူေသာ အာဏာပါ၀ါ အျပည့္သံုးကာ ဆန္ ့က်င္ ခဲ့ေတာ့၏။ သမီးေလးမ်ားကလည္း အရပ္စကားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ သေႏၶ ေကာင္းသည္ ဆိုရမည္။ ကိုယ္၀န္ စ တင္ ေဆာင္ခ်ိန္မွ စ၍ ယေန ့ ေန ့ေစ့လေစ့ အခ်ိန္ ေရာက္သည္အထိ သူမ်ားေတြလို အစားအေသာက္လည္း မပ်က္.. မူးတာေတြ အန္တာေတြလည္း မရွိ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္ “နင့္ ဟာက ကိုယ္၀န္ေကာဟုတ္ရဲ့လား မိခိုင္ရယ္.. နင္ အစား ေသာင္းက်န္း လြန္ျပီး ဗိုက္ၾကီး ပူလာတာမ်ားလား…” ဟုပင္ ေနာက္ၾကေသးသည္။

ကိုယ္၀န္ (၅) လေက်ာ္ထိ ခိုင္ အလုပ္ဆက္လုပ္ျဖစ္ေသးသည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ေမာင္က အိမ္ဦးနတ္တို ့၏ ပါ၀ါ သံုးကာ ခိုင့္ကို အလုပ္မွ အနားယူေစေတာ့၏။ သားဦးကိုယ္၀န္ ဆိုေပမယ့္ အမႊာဆိုေတာ့ ဗိုက္ကထြက္လြန္းသည္ေလ။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ လူက ပက္လက္ လန္ေနသလိုလို။ ခိုင့္ အတြက္ေတာ့ သိပ္ၾကီး စိတ္အေႏွာက္ယွက္ မျဖစ္လွပါ။ တစ္ေန ့တစ္ျခား ဖြံ ့ျဖိဳးလာေသာ သမီးေလးတို ့ကို ေပြ ့လြယ္ရင္း ခိုင္ ေပ်ာ္မိပါသည္။ သမီးေလးတို ့ ခိုင့္ ဗိုက္ကို တိုးလႈပ္သည့္ အခိုက္မ်ားတြင္ ခံစားရေသာ ၾကည္ႏူးမႈက ဘာႏွင့္မွ် မတူပါ။ သူတို ့ေလးေတြကို မွန္းကာ ဗိုက္ကို ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမွဴရင္း စိတ္ထဲမွ စကားမ်ား ေျပာမိေသးသည္။ သမီးလွလွေလးမ်ား ေမြးေအာင္ မဆီမဆိုင္ အိမ္ေနရင္း အလွျပင္ရသည္မွာလည္း အေမာပင္။ ေမာင္ကေတာ့ ေျပာရွာပါသည္။ မိန္းမသား တစ္ေယာက္တြင္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္သည္ အလွဆံုးတဲ့ေလ။

ေမာင္ အလုပ္သြားခ်ိန္ အိမ္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ ကေလးသီခ်င္း စီဒီေခြကေလးမ်ား ဖြင့္ကာ သီခ်င္းမ်ား က်က္ရေသးသည္။ ကိုယ္၀န္ (၈)လ ေက်ာ္လာေတာ့ ေမာင့္ အစီအစဥ္ျဖင့္ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ျဖစ္သူ ခုိင့္ အေဒၚတစ္ဦးကို အိမ္တြင္လာေနေစသည္။ အသက္ (၄၀)ေက်ာ္အရြယ္ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယသမား ျဖစ္ေသာေဒၚေလးက ခိုင့္အတြက္ အားကိုးစရာ အေဖာ္ေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ ပါသည္။ ခိုင့္အတြက္ ပိုမို အဆင္ေျပေစသည္မွာ ေဒၚေလးက သူမ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ နယ္မွ ရြာကေလးတြင္ အရံသားဖြား သင္တန္းတက္ခဲ့ဖူးသူ။ သို ့ျဖစ္၍ ကိုယ္၀န္ကို စနစ္တက် ေစာင့္ေရွာက္ တတ္ရန္ ေဒၚေလးထံမွ အကူအညီေကာင္းမ်ား ခိုင္ရခဲ့သည္။ ပင္ကိုယ္ သတၱိေကာင္းေသာ ခိုင္ကေတာ့ သမီးေလးမ်ား အတြက္ အစစ အရာရာ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါေသာ္လည္း စိုးရိမ္ ၾကီးတတ္လြန္းေသာ ေမာင့္ခမ်ာ အဂၤုလိမာလ သုတ္ေတာ္ကို ခိုင့္ သက္ေစ့ ေန ့စဥ္ရြတ္ဖတ္ကာ ခိုင့္ ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေပါ့။

က်န္တာေတြ သိပ္မသိေသာ္လည္း ယခုလို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေနခ်ိန္တြင္ ေမာင့္ကို အရင္ကထက္ ပို၍ အႏိုင္က်င့္လို ့ ေကာင္းသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ေဒၚေလး ေရာက္မလာခင္အထိ ခိုင့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥအ၀၀ တို ့က ေမာင့္တာ၀န္။ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ အနည္းငယ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္း ခံရသည္။ ေရခဲေရေသာက္လွ်င္ ကေလးမ်ား မိတ္ေတြေပါက္လာမည္၊ အစပ္စားလွ်င္ ကေလးမ်ား ဆံပင္မသန္ဘဲေနမည္၊ ညေနေစာင္းေရခ်ိဳးလွ်င္ ကေလး ေရမြန္းတတ္သည္ စသည္ျဖင့္ ဘယ္ကဘယ္လို ေလ့လာထားသည္ မေျပာတတ္ေသာ ဗဟုသုတ တစ္ပံုတစ္ပင္ႏွင့္ ခိုင့္ကို စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ထုတ္ေသး၏။ ေမာင့္ကို က်ီစယ္ခ်င္၍ ထိုစည္းကမ္းမ်ားကို ခိုင္ ခ်ိဳးေဖာက္သည့္အခါ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ဆူပူ တတ္ေသးသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ခိုင္က ၀မ္းနည္းစိတ္ေကာက္.. ေမာင္က ျပန္ေခ်ာ့.. ဤသို ့ျဖင့္ ခိုင္တို ့ ဘ၀ေလးသည္ သာယာၾကည္ႏူးမႈ အျပည့္ျဖင့္ လွပ ခ်ိဳျမိန္ခဲ့ပါသည္။

ေဒၚေလးေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္မ်ား၊ ေမြးကင္းစ ကေလးတို ့၏ သဘာ၀မ်ားကို ခိုင္သင္ယူခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ လက္ေတြ ့ အားျဖင့္ အေတြ ့အၾကံဳ သိပ္ၾကီး မမ်ားလွေသာ္လည္း စနစ္တက် သင္ယူဘူးသူမို ့ ေဒၚေလး၏ ဗဟုသုတတို ့က ခိုင့္အတြက္ မ်ားစြာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ခဲ့သည္။ နယ္တြင္ ေနခဲ့ေသာ ေဒၚေလးက အသက္ (၅၀) နားနီးေနေသာ္လည္း က်န္းမာေရးေကာင္းလွ၏။ ကေလးမီးဖြားျခင္းႏွင့္ ပါတ္သက္၍ ျမန္မာ့ ရိုးရာ ဓေလ့စရိုက္တို ့ကိုလည္း ခိုင္ သိခြင့္ရလိုက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေဗဒင္ ၀ါသနာၾကီးေသာ ေဒၚေလးႏွင့္ ခိုင္ အျမဲတြက္ခ်က္ ျဖစ္သည္က ေမြးလာမည့္ သမီးေလးမ်ား ဘယ္ေန ့ဘယ္ရက္ဆိုလွ်င္ ဘာဇာတာ.. စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေဒၚေလးက “သားဦးစေန၊ မီးလို ေမႊ…” ဟူေသာ ေရွးအယူအဆ နည္းနည္းၾကီးသည္။ “စေနေန ့ ဗိုက္နာရင္ေတာ့ ေအာင့္သာထား ခိုင္ေရ…” ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္၏။

ယခုဆိုလွ်င္ ခိုင့္ အတြက္ ဆရာ၀န္ၾကီး ခန္ ့မွန္းသတ္မွတ္ေပးထားေသာ ရက္စြဲက (၃) ရက္တိတိ ေက်ာ္ေနျပီ။ “မိန္းကေလးဆိုလွ်င္ ေစာေမြးတတ္တယ္..” ဟု ေျပာေလ့ရွိေသာ ေဒၚေလးကို ခိုင္ ရယ္မိေတာ့ စကားၾကြယ္ေသာ ေဒၚေလးက “နင့္ သမီးေတြ ေယာကၤ်ားလွ်ာ ျဖစ္ေနလို ့ ေနမွာေပါ့..” ဟု ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ျပန္ေျပာေတာ့သည္။ လိုအပ္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ေဆးရံုသို ့ သြားႏိုင္ရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ကာ မိခင္ေလာင္းတို ့၏ သတၱိကို ျပရမည့္ေန ့ကိုေစာင့္စားရင္း ခိုင့္ရင္ေတြ ခုန္ေနမိသည္ အမွန္ပင္။ ယခုေနာက္ပိုင္း ညဘက္ေတြ သိပ္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ အထိုင္အထ လည္း တစ္ေန ့တစ္ျခား ခက္လာကာ ေျခေထာက္ေလးမ်ား ေယာင္ေနသည္။ ေဒၚေလးက ခိုင့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ေတာင္နံၾကီး သနပ္ခါးေလး မွန္မွန္ ေသြးလူးေပးလွ်က္ “အဲ့ဒါ ျဖစ္ေနက် သဘာ၀ပဲ ခိုင္.. သားဆိပ္တက္တာလို ့ ေခၚၾကတယ္.. ေမြးခါနီးဆို ပိုဆိုးတယ္.. တခ်ိဳ ့ ဗမာ အယူအဆက်ေတာ့ အဲ့လို ေျခေထာက္ေတြ ေယာင္တာ (၃) ခါျပည့္ရင္ ေမြးေရာတဲ့..” ဟု စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ရွင္းျပပါသည္။

ညေန (၅) နာရီခြဲျပီ.. ျခံ၀မွ တံခါးသံၾကိဳးဖြင့္သံ ၾကားလိုက္ရ၏။ ေမာင္ျပန္လာျပီ။ လက္ထဲတြင္ စားစရာ တစ္ပံုႏွင့္ေပါ့။ ေမာင့္ကို ထၾကိဳလိုက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္က ခိုင့္ႏွဖူးျပင္ကို အနမ္းေလး ေပးကာ “သမီးတို ့ေမေမေနေကာင္းရဲ့လား…” ဟုေမးသည္။ “ဒီေန ့ေနရတာ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲေမာင္ရယ္.. ညေနေစာင္းကတည္းက ရင္ျပည့္ေနသလိုလို.. ဗိုက္ထဲလည္း နည္းနည္း ရစ္တစ္တစ္နဲ ့..  အိမ္သာ သြားေတာ့လည္း ၀မ္းသြားတာ မဟုတ္ျပန္ဘူး….” ေမာင္ရုတ္တရက္ ေျခလွမ္း တုန္ ့သြားျပီး

“ဗိုက္နာခ်င္တာမ်ားလား ခိုင္…. ေဒၚေလးကိုေျပာေသးလား…”

“ဟင့္အင္း မေျပာမိဘူးေမာင္…”

“အာ… ေျပာရမွာေလ ခိုင္ရယ္… ေနပါဦး ခုေကာ အိမ္သာသြားခ်င္ေနေသးလား… ဘယ္ႏွမိနစ္ျခား တစ္ခါေလာက္ အဲ့လို ျဖစ္ေနတာလည္း… ဒါမွ မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္လံုး နာေနတာ မ်ိဳးလား ...”

“ဟင့္အင္း.. ေသခ်ာေတာ့ သတိမထားမိဘူး…”

“ေကာင္းေရာ… ထမင္းေကာ စားျပီးျပီလား… မစားရေသးဘူး ဟုတ္….”

“ေမာင္ကလည္း ခိုင္ဘယ္တုန္းက ေမာင္မေရာက္ေသးဘဲ စားႏွင့္ဘူးလို ့လည္း.. အဆန္းလုပ္ျပီး ေမးေနတယ္ ….”

“ဟုတ္ပါျပီ မဖုရားရယ္… ခုေတာ့ ျမန္ျမန္ေလး ထမင္းစားရေအာင္.. မေတာ္ ဒီည ဗိုက္နာေနရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ….”

အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေမာင္ ေရခ်ိဳးတုန္း ထမင္းပြဲျပင္ရင္း ေဒၚေလးကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ေဒၚေလးက ခိုင့္ကို အိပ္ယာေပၚတြင္လွဲေစကာ အနည္းငယ္စမ္းသပ္ျပီး... “ဟုတ္တယ္ ခိုင္… ညည္း ဗိုက္နာ ခ်င္ေနတာ.. ေစာေစာစီးစီး မေျပာဘူးေအ… ထမင္းစားျပီး ေဆးရံုသြားၾကရင္ေကာင္းမယ္.. ေတာ္ၾကာ ညနက္မွ ဆိုရင္ ကားငွားဘို ့ ျပဳဘို ့ ခက္ေနလိမ့္မယ္…” ေဒၚေလး အေျပာေၾကာင့္ ခိုင္ ရင္ခုန္ကာ ယခုမွ ပင္ အမွန္တကယ္ ဗိုက္နာလာေတာ့သလိုလုိ… ေပါင္ရင္းမ်ားႏွင့္ ခါးစပ္မွ ဆစ္ကနဲ နာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဆက္တိုက္ၾကီးေတာ့ မဟုတ္။ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနေသာ အေတြ ့အၾကံဳသစ္အတြက္ ခိုင္ရင္ေတြ ခုန္လာမိသည္။ ခိုင့္ထက္ စီနီယာက်ေသာ သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ေျပာဘူးၾကသည္။

 “ကေလးေမြးရင္ ဗိုက္နာတယ္လို ့သာ ေျပာၾကတာ… တကယ္တမ္းက ခါးေတြ ေပါင္ရင္းေတြက နာတာပါေအ…”

“ရုပ္ရွင္ထဲက မင္းသမီးေတြ နာျပသလိုလည္း မဟုတ္ေပါင္… သူတို ့ေလာက္ ကေလးသာ ဆိုလို ့ကေတာ့ ငါတို ့ မ်ား တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္ႏႈန္း ေမြးလိုက္ခ်င္စမ္းတယ္…”

ထမင္းစားေနရင္း ခိုင္ အနာ နည္းနည္း စိပ္လာ၏။ ထမင္းလည္း ဆက္စား၍ မ၀င္ေတာ့။ ေမာင့္ကိုေျပာျပျပီး ေဆးရံုသြားဘို ့ ခ်က္ခ်င္း စီစဥ္ရေတာ့သည္။ နယ္မွ ခိိုင့္ မိဘမ်ားထံကိုေတာ့ မနက္မွပဲ အေၾကာင္းၾကားႏိုင္ေတာ့မည္။ ေဒၚေလး ခန္ ့မွန္းခ်က္ အရေတာ့ ညသန္းေခါင္ ၀န္းက်င္မ်ား ေမြးေလမလား..။ သည္ေန ့က ေသာၾကာေန ့ဆိုေတာ့ အကယ္၍ သန္းေခါင္ေက်ာ္သြားလွ်င္ စေန သမီးေတြ ျဖစ္ျပီေပါ့။ ခိုင္ၾကားဖူးတာေတာ့ ကေလးေမြးရန္ ဗိုက္နာခ်ိန္က လူတိုင္းနီးပါး အနည္းဆံုး တစ္ည (သို ့မဟုတ္) တစ္ရက္ေတာ့ ၾကာတတ္သည္တဲ့။ သည္အတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ သမီးေလးမ်ားသည္ စေနေန ့ေမြးဘို ့ ေသခ်ာသေလာက္ ျဖစ္ေနျပီ။ ေဗဒင္ယၾတာကို ယံုလြန္းသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ခိုင့္မွာ စိတ္အစြဲေလးေတာ့ နည္းနည္း ရွိမိသည္ အမွန္ပင္။ စေနထက္ စာလွ်င္ေတာ့ ေသာၾကာသမီးေလးမ်ား ျဖစ္သည္က ပိုေကာင္းမည္ေပါ့။ ေမာင့္ေရွ ့ေတာ့ ဤသို ့ မေျပာရဲပါ။ ေမာင္က လက္ေတြ ့သမား.. “ေမာင့္အေၾကာင္းကို ေမာင့္ထက္ပဲ ေဗဒင္ဆရာက ပိုသိႏိုင္မလား…” ဟု အျမဲေျပာတတ္သူ။

ေမာင္ႏွင့္ ခိုင္ လက္ထပ္စဥ္က မဂၤလာရက္ သတ္မွတ္ေပးသည့္ ေဗဒင္ဆရာက ေဟာဘူးသည္။ အဂၤါသားျဖစ္ေသာ ေမာင္ ႏွင့္ ၾကာသပေတးသမီး ခိုင္တို ့ မိတ္ဖက္ျဖစ္၍ စီးပြားလည္း တက္မည္တဲ့။ သားသမီး ရလွ်င္ ေသာၾကာ ျဖစ္ပါက ပို၍ အက်ိဳးေပးမည္ဟု ဆိုေသး၏။ စဥ္းစားေနရင္း ဗိုက္က အေတာ္ေလးနာလာျပီ။ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း လူ ့ေလာကသို ့ ေရာက္လာ ေတာ့မည့္ သမီးေလးမ်ား အတြက္ မိခင္ေလာင္း ခိုင္ တစ္ေယာက္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္လႈပ္ရွားကာ အားအင္ေတြ ျပည့္ေနပါ၏။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေသာ ျခင္းေတာင္းႏွင့္ အိတ္ကို သယ္ကာ ေဆးရံုသြားရန္ျပင္ၾကသည္။ ေမာင္ ကားသြားငွားေနသည္ကို ေစာင့္ရင္း ခိုင္ ဘုရားရွိခိုးေနလိုက္သည္။ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် ၀ိပႆ    နာ နည္းေလးေတြကို ရႈမွတ္ရင္း နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို ေအးေဆးသက္သာစြာ ရင္ဆိုင္ရန္ ၾကိဳးစားမိသည္။ သတိမလြတ္ဘို ့အေရးၾကီးသည္ မဟုတ္ပါလား။ မိခင္တိုင္းရင္ဆိုင္ရသည့္ အေရးေပပဲေနာ္။ ခိုင္ လုပ္ႏိုင္မွာပါ။  စိတ္ထဲမွလည္း ေမေမ့ကိုရည္မွန္းကာ ကန္ေတာ့မိ၏။

ေမေမတစ္ခါေျပာဘူးတာ မွတ္မိေသးသည္။ ခိုင့္ကိုေမြးေတာ့ မိန္းကေလးဆိုတာ သိသိခ်င္း “ငါ့သမီးေလးလည္း တစ္ေန ့ ငါ့လို နာရဦးမွာ ပါလား ” လို ့ေတြးမိခဲ့သည္တဲ့။ ထိုေခတ္တုန္းကေတာ့ က်ားရယ္ မရယ္လို ့ ေမြးကာမွ သိရသည္ကိုး။ ခိုင္ကေတာ့ ဟိုးေစာေစာကတည္းက ေတြးမိျပီ ေမေမေရ။ အခု ခုိင္လည္း ေမေမ့လို နာေနရျပီ.. ခိုင့္သမီးေလးေတြလည္း ခိုင့္လို နာၾကရဦးမယ္.. ဒါက ေရွာင္လြဲဘို ့ မသင့္တဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမသားတို ့ရဲ့ လူသားတာ၀န္ တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား ေမေမ..။ အိုးးး… ေမေမ့ကို တ ရင္း စဥ္းစားေနတုန္း ဗိုက္ထဲက သမီးေလးမ်ားက တြန္းထိုး လႈပ္ရွား လာၾကသည္။ ခိုင္ ရင္ေတြ ခုန္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္းေနာ္။ လက္ဖ်ားေလးမ်ားပင္ ေအးစက္စက္ျဖစ္ကာ တုန္ရီလာသည္။ ဟူးးး… သက္ျပင္းခ်ရင္း လက္တစ္ဘက္ကို ေနာက္ပစ္ ေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္၏။ က်န္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ဗိုက္ကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း ဘုရားစာေတြ ဆိုေနမိသည္။ သမီးေလးမ်ားလည္း မိမိႏွင့္ အတူ ရင္ဆိုင္ရမည္ေပကိုး။ ခိုင့္အတြက္ေတာ့ ကေလး ရိုးရိုးေမြးဖြားျခင္းသည္ မိခင္တစ္ဦးတည္း၏ အားဟု မထင္ပါ။ ကေလးငယ္မ်ားလည္း မေျပာျပတတ္လို ့သာ.. သူတို ့လည္း လူ ့ေလာကထဲ ေရာက္ဖို ့ အေရး ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ ရေသးသည္ပဲေနာ္။ ေမာင္ တိုက္တြန္းသလို ဗိုက္ခြဲ ေမြးခဲ့ရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ေလ။

သည္လို ေတြးမိေတာ့လည္း မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ သမီးေလးမ်ားပါ ပင္ပန္းရေတာ့မည္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားသည္။ ဗိုက္ကေလးကို ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ရင္း သမီးေလးမ်ားကို ေမတၱာဓါတ္ ပို ့လႊတ္ကာ ရင္ထဲမွ စကားေတြေျပာေနမိသည္။

“သမီးတို ့ေရ.. ခဏေလးပဲ သည္းခံပါကြယ္.. သိပ္မၾကာခင္ ေမေမ့တို ့ ေတြ ့ၾကရေတာ့မယ္… ေမေမ့သမီးေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းလည္း ေမေမျမင္ရေတာ့မယ္… အို.. ေမေမ့စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလိုက္တာကြယ္… သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ ဆင္တူေလး.. ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ ့ လူေသးေသး ပုစိေကြးေလးေတြ… ေမေမ့ဗိုက္ထဲက ထြက္တာနဲ ့ ေအာ္ငိုၾကမလား… အသံေလးေတြက စူးစူးေလး ျဖစ္မယ္ထင္တယ္… ဘယ္သူကမ်ား ပိုက်ယ္က်ယ္ ငိုေလမလည္း… လက္ကေလး ေျခကေလးေတြကေကာ.. အရုပ္ေပါက္စ အရြယ္ေလးေတြ ေပါ့ေနာ္.. ေမေမ့ ခ်ိဳခ်ိဳကို အလုအယက္ စုိ ့ၾကေလမလား… သမီးတို ့ ေဖေဖကေတာ့ ခုကတည္းက ေျပာေနျပီေနာ္.. သမီးတို ့ ထြက္လာရင္ ေဖေဖ့ဘို ့ က်န္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ… ေနာက္ တစ္ပါတ္ေလာက္ဆို ေမေမတို ့ အိမ္ကေလးမွာ သမီးတို ့ အသံေလးေတြရယ္.. ေမေမ့နား မကပ္ရလို ့ စူပုပ္ပုပ္ ျဖစ္ေနမဲ့ ေဖေဖရယ္.. ေမေမနဲ ့ သမီးတို ့ေပါင္းျပီး ေဖေဖ့ကို ကေရာ္ကေရာ္ လုပ္ၾကမယ္ေလ…ေနာ္…”

ည (၇) နာရီထိုးခါနီးျပီမို ့ ကိုဇာနည္ လမ္းထိပ္အထိ ထြက္ကာ ကားငွားရသည္။ ေဆာင္းေလ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနေသာ္လည္း လူက ေခြ်းျပန္ေန၏။ သည္အခ်ိန္ သည္ရပ္ကြက္တြင္ ကားငွားရတာ သိပ္မလြယ္လွေခ်။ ေနာက္ဆံုး မရသည့္အဆံုးေတာ့ ရံုးမွ ကားသမားကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ အကူညီ ေတာင္းရမည္။ (၅)မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ဦးမည္။ စာအုပ္ထဲတြင္ ဖတ္ဘူး သည္ကေတာ့ စတင္ဗိုက္နာသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းေမြးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးပဲ။ ေဒၚေလးကလည္း ညနက္ ပိုင္းေလာက္မွ ေမြးႏိုင္မည္ဟု မွန္းသည္။ ကြ်မ္းက်င္ေသာ ေဆးပညာရွင္ မဟုတ္ေသာ္လည္း မိမိတို ့ႏွင့္စာလွ်င္ေတာ့ ေဒၚေလးက အေတြ ့အၾကံဳ သာေသးသည္ပဲေလ။ မဟုတ္တရုတ္ အယူ သီးလြန္းသည္က လြဲလို ့ေပါ့။ လမ္းမေပၚတြင္ ဟိုဘက္ ေလွ်ာက္လိုက္ သည္ဘက္ ေလွ်ာက္လိုက္ႏွင့္ ကိုဇာနည္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။ လက္ႏွစ္ဘက္က ခါးကိုေထာက္လိုက္.. လက္၀ါးခ်င္း ပြတ္ေခ်လိုက္.. မ်က္ႏွာကို ပြတ္လိုက္.. ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြကို ဖြလိုက္။

“ခိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ား နာေနျပီလား မသိဘူး.. ခိုင္တစ္ေယာက္က တစ္ကယ့္ ကေလးလိုပဲ.. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဗိုက္နာလို ့ နာေနမွန္းလည္း မသိ.. ၀ယ္ေပးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း မဖတ္ဘူးလား မသိပါဘူး… အေတြ ့အၾကံဳကလည္း မရွိ.. ၾကိဳတင္စီစဥ္လို ့ ရေအာင္ ခြဲေမြးပါဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္.. ကားကလည္း ငွားရခက္လိုက္တာ သည္အခ်ိန္ သည္ဘက္ကို မလာၾကေတာ့တာ ထင္တယ္.. ေစာေစာက သိရင္ ရံုးကဖယ္ရီကို ဆြဲထားလို ့ရေသးတယ္… ဟူးး ခံတြင္းခ်ဥ္လာသလိုလိုပဲ… ေဆးလိပ္ တစ္လိပ္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ရရင္ ေကာင္းမလား.. မျဖစ္ေသးပါဘူး.. ေတာ္ၾကာ ေဆးလိပ္ ၀ယ္ေနတုန္း ကားလာတာ မသိလိုက္ရင္ ဒုကၡ.. သည္ညက ေသာၾကာဆိုေတာ့ မနက္မွ ေမြးမယ္ဆိုရင္ စေနသမီးေတြေပါ့.. ခိုင္ နဲ ့ေဒၚေလးကို ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္မေျပာေအာင္ ပိတ္ေဟာက္ ထားဦးမွ.. ”

ထိုစဥ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွ တက္စီတစ္စီး လာေနသည္ကို ေတြ ့လိုက္သည္။ ခရီးသည္ပါလား မပါလား.. မရပ္မည္စိုး၍ လမ္းမေပၚထိ ေရာက္ေအာင္ပင္ တက္ကာ ကားကို တားမိသည္။ အကယ္၍ ခရီးသည္ ပါလာခဲ့လွ်င္လည္း မိမိ အခက္ခဲကို ေျပာျပကာ အကူအညီေတာင္း၍ ရလိုရျငားေပါ့။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေဘးတစ္အိမ္ေက်ာ္မွ တက္စီသမား မိတ္ေဆြ ကားသိမ္းလာတာႏွင့္ ၾကံဳသည္။ ကိုဇာနည္ တစ္ေယာက္ျဖင့္ ထီေပါက္ လ်င္ပင္ သည္ေလာက္ ေပ်ာ္မည္ မထင္ပါ။ ခိုင္ေျပာေနက်အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ျဖင့္ သမီးေလးမ်ား၏ ကံဟုပဲ ဆိုရေလမလား.. ကိုေအးေမာင္က သည္အခ်ိန္ ကားသိမ္းေနက် မဟုတ္မွန္း ကိုဇာနည္ သိသည္ပဲေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဆင္ေျပ သြားတာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ရံုးကားကို လွမ္းမွာရန္မွာ အေတြးလြယ္ေပမယ့္ သည္ခ်ိန္ ကားသမားေတြက ရံုးပိုင္ဂိုေဒါင္တြင္ ကားသိမ္းကာ အိမ္သို ့ျပန္ ေသာက္ၾက စားၾက အနားယူၾကသည္ကိုး။ အနားသို ့ အရွိန္ေလွ်ာ့ကာ ထိုးရပ္လာေသာ ကားထဲသို ့ ငံု ့ၾကည့္ရင္း..

“ကိုေအးေမာင္ ကားသိမ္းလာတာလားဗ်…”

“ဟုတ္တယ္ ကိုဇာနည္… ဘာလည္း… မခိုင္ ဗိုက္နာျပီလားဗ်…”

“ဟုတ္တယ္ ကိုေအးေမာင္ရယ္ အားေတာ့နာပါတယ္… ကူညီပါဦးဗ်ာ…”

“အားနာစရာလားဗ်ာ.. ကဲလာ တက္…က်ေနာ္ သည္ဘက္ကို ခရီးသည္ရတာနဲ ့ တစ္လက္စတည္း သိမ္းလာလိုက္တာေလ.. ခါလီျပန္လာရတာထက္စာရင္ ကိုက္ေသးတာပဲေကာ.. မခိုင္က သားဦး ျဖစ္တဲ့ အျပင္ အျမႊာဆိုေတာ့ ပိုပင္ပန္းမွာဗ်.. က်ေနာ့္ အငယ္ဆံုးေကာင္တုန္းက အိမ္မွာတင္ ေမြးတာေလ.. လြယ္ဘူးဗ်.. သူတို ့ ေရလည္ခံစားရတာ… တကယ့္ ကြ်တ္ဆင္ၾကီး… ”

“က်ေနာ္လည္း ေျပာပါတယ္ဗ်ာ.. ခြဲေမြးဘို ့… ခိုင္က ေခါင္းမာတယ္ဗ်… က်ေနာ္ကိုကလည္း မွားတာပါဗ်ာ.. ဇြတ္အတင္း စီစဥ္လိုက္ရမွာ… ခုေတာ့ သူလည္းနာ… ကိုယ္လည္း စိတ္ပူ…ဟူးးး…”

“သိပ္ၾကီးလည္း မပူပါနဲ ့ဗ်ာ.. ဒါက သဘာ၀ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ပါ.. သည္အခ်ိန္မွာ သူ ့ကို အားေပးရမယ္ဗ်.. စိတ္ပူတာလည္း ပူတာေပါ့ဗ်ာ… က်ေနာ္တို ့ တုန္းကလည္း သည္လိုပါပဲ.. ”

အိမ္ေရွ ့ေရာက္ေတာ့ အထုတ္ အပိုးေတြခ်ကာ လည္တဆန္ ့ဆန္ ့ ထြက္ေမွ်ာ္ ေနေသာ ေဒၚေလးကို အရင္ ေတြ ့ရသည္။ ကားရပ္သည္ႏွင့္ ကေသာကေျမာ ဆင္းကာ..

“ကံေကာင္းလို ့ ေဒၚေလးေရးး… ကိုေအးေမာင္ ကားသိမ္းေစာလာတာ ေက်းဇူးတင္ရမယ္.. ခိုင္ေကာ ေတာ္ေတာ္ နာေနျပီလား…”

“အိမ္ထဲမွာ ဇာနည္ေရ… ေစာေစာကေတာ့ ဘုရားရွိခိုးေနတယ္.. ပစၥည္းေတြ ေဒၚေလး တင္ႏွင့္ လိုက္မယ္.. သားက ခိုင့္ကို သြားတြဲခ်ည္…”

“က်ေနာ္ လွခင္ကို တစ္ခ်က္ ေျပးေျပာလိုက္ဦးမယ္ ကိုဇာနည္… ပစၥည္းေတြတင္ႏွင့္လိုက္ေနာ္…”

“ဟုတ္ကဲ့ဗ်ာ… ျမန္ျမန္ေလးေတာ့ ျပန္လာေပးပါ ကိုေအးေမာင္ေရ.. အားကိုးပါတယ္ဗ်ာ ေနာ္…”

“ျမန္တယ္ ျမန္တယ္ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပးခဲ့မယ္…”

ကိုေအးေမာင္ ေျပာလည္းေျပာ ေျပးလည္းေျပးေလ၏။ ကိုဇာနည္ အိမ္ထဲ၀င္ျပီး ခိုင့္ကို တြဲေခၚသည္။ သနားစရာ ခိုင္ကေလး မ်က္ႏွာတြင္ ေခြ်းစက္မ်ားႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမ်ား တုန္ရီေနသည္။ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလးမ်ား နာေနျပီလား။ မ်က္၀န္းကေလးေတြ အရည္လဲ့ကာ မိမိကို ေမာ့ၾကည့္ေနရွာသည့္ ဇနီးသည္ကို ၾကင္နာစြာ တြဲထူလိုက္ရင္း…

.

“သိပ္နာေနလား ခိုင္… ကားေရာက္ျပီေနာ္.. ေမာင္တို ့ ေဆးရံုသြားၾကမယ္.. ေနာ္ ခိုင္ေလး…”

“အင္း ဟင္း.. ေမာင္ရယ္.. ရပါတယ္..ခိုင္ အဆင္ေျပပါတယ္… နည္းနည္း အင္းးး ကြ်တ္… နည္းနည္း နာတယ္ ေမာင္ရယ္…ဟင္းးး…”

ကိုဇာနည္ တစ္ေယာက္ အသြားလမ္းတေလွ်ာက္လံုး ခိုင့္ မ်က္ႏွာကို မမွိတ္မသံုၾကည့္ကာ ေနမရ ထိုင္မရျဖစ္ေနမိသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ ကေလး (၃) ေယာက္ အေဖျဖစ္ေသာ ကိုေအးေမာင္က..

“မိန္းမေတြ ကေလးေမြးခါနီး ဗိုက္နာတာ တကယ္ သနားဘို ့ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ.. ေဘးက ျမင္ရတဲ့သူလည္း မစားသာဘူး… လွခင္တုန္းကလည္း သည္လိုပဲဗ်.. သူတို ့ နာေနတာ ၾကည့္ရမယ့္အစား ကိုယ္သာ ၀င္နာလို ့ရရင္ နာေပးလိုက္ခ်င္တယ္…”

“ေအးဗ်ာ…ခိုင္ေလး… ေမာင္ရွိတယ္ေနာ္… သိပ္နာေနလား…”

“အင္းးး ဟင္းးး … နာတယ္ေမာင္ရယ္… ကြ်တ္ ကြ်တ္…”

“ေရာက္ေတာ့မွာပါ.. ခဏပဲ… ေနာ္.. အသက္ ျပင္းျပင္းရႈ… မ်က္စိမွိတ္ထားေနာ္ ခိုင္… ေမာင့္ကို မွီထား… အိုေက…”

စိတ္ထဲကေတာ့ “ေမာင့္စကားနားေထာင္ျပီး ဗိုက္ခြဲေမြးရင္ ခိုင္ သည္လို နာမွာ မဟုတ္ဘူး…” ဟု ေျပာေနမိသည္။ ႏႈတ္ဖ်ားကေတာ့ သည္စကားလံုးမ်ား ထြက္မလာပါ။ တကယ္တမ္း ေ၀ဒနာ ခံစားေနရေသာ ဇနီးသည္ကို အျပစ္တင္စကား မဆိုရက္ႏိုင္ပါေခ်။ ေခြ်းစို ့ေနေသာ ႏွဖူးေလးကို အၾကင္နာ အနမ္းမ်ားေပးေနမိသည္။ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို အံတုေနရေသာ ခိုင့္ ရင္မႊာတို ့က ဖားဖိုသဖြယ္ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္။ ညည္းတြားသံသဲ့သဲ့တို ့က ကိုဇာနည့္ ရင္ကိုပါ ကူးစက္ နာက်င္ ေနေတာ့သည္။ အခ်စ္ကမာၻေလးတြင္ ႏွစ္ဦးသားပ်ာ္ေမြ ့စဥ္အခါက သည္သို ့ ငိုညည္းညည္း အသံ ကေလးကပဲ မိမိ၏ ရမၼက္ေသြးတို ့ကို ဆူေ၀ ေစခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား.. မရိုးႏိုင္ေသာ အခ်စ္၏ အရသာတို ့ကို ျမိန္ယွက္စြာ သံုးေဆာင္ၾကစဥ္က ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ.. ယခုေတာ့ ခိုင့္ခမ်ာ  ေ၀ဒနာ၏ဒဏ္ကို တစ္ေယာက္တည္း ခံစားေနရရွာသည္။ မိမိက ခ်စ္ဇနီးကို ေထြးေပြ ့ထားရံုမွလြဲ၍ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ပါေသးသနည္း။

ေဆးရံု၀င္းထဲ ကား၀င္ျပီး ေမြးလူနာေဆာင္ဆီ ေရာက္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခိုင္ တစ္ေယာက္ လမ္းပင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ ႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူနာျပဳဆရာမမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ေမြးခန္းထဲ ၀င္သြားေသာ ခိုင့္ ကိုၾကည့္ရင္း ကိုဇာနည္ ငိုခ်င္သလိုလို… မိမိကိုယ္ထဲကပဲ နာက်င္လာသလိုလို..ခိုင့္ အလိုလိုက္ျပီး ရိုးရိုးေမြးဘို ့ ခြင့္ျပဳမိတာ မွားသြားျပီလား.. ဘာပဲေျပာေျပာ ဟိုးေစာေစာ ကတည္းက အိမ္ဦးနတ္ အာဏာသံုးျပီး တစ္ခ်က္လြတ္ အမိန္ ့ေပးခဲ့ရမွာကို။ ခုေန ဆရာ၀န္ၾကီးထံ သြားျပီး ဗိုက္ခြဲေမြးေပးဘို ့ ေျပာရေကာင္းမလား… အေတြးေပါင္းစံု ေယာက္ယက္ခတ္ရင္း ေမြးခန္း ေရွ ့တြင္ ေခါက္တုန္ ့ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ကာ လူေရာ စိတ္ပါ အျငိမ္ မေနႏိုင္ပါေတာ့ေခ်။

ျပင္းထန္ေသာ ေ၀ဒနာ၏ ဒဏ္ကို အံတုရင္း ခိုင္ ေၾကာက္စိတ္မ်ား ၀င္လာမိသည္။  ဆရာမမ်ား၏ အားေပးစကားသံမ်ားကခိုင့္ ေ၀ဒနာၾကားမွာ တိမ္ျမဳပ္ေနသေယာင္။ စိတ္ထဲမွလည္း ေမေမ့ကို တ လိုက္.. ေမာင့္ကို တ လိုက္ေပါ့။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် ေ၀ဒနာက သည္းလာသည္။ ေမေမေရ… ခိုင့္ကို သည္လိုပဲ နာက်င္ျပီး ေမြးထုတ္ခဲ့ရတာလား.. ခိုင့္ သမီးေလးေတြလည္း ခိုင့္လိုပဲ နာရမွာလားေမေမ..။ ေမြးခန္းကုတင္ေပၚတြင္ လူးလိမ့္ခံစားရင္း ညီးတြားမိသည္။ သမီးေလးတို ့ေရ… သမီးတို ့လည္း ငိုမ်ားငိုခ်င္ေနမလား.. သမီးတို ့ ေမေမ့ဗိုက္ထဲကေန ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ထြက္လာႏိုင္ပါ့မလား.. ေမာင့္စကား နားမေထာင္မိတာမ်ား မွားျပီလားမသိဘူး.. သမီးေလးေတြ တစ္ခုခုမ်ား အဆင္မေျပခဲ့ရင္။ မိမိခံစားရေသာ ေ၀ဒနာအျပင္ ရင္ေသြးမ်ားအတြက္ပါ ပူပန္ေနမိသည္။ အခ်ိန္ကလည္း ညနက္ သန္းေခါင္ တိုင္ေနျပီ.. ေသာၾကာေတြ စေန ေတြလည္း ေတြးမေနႏိုင္အားေတာ့ပါ။ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာက ျပင္းထန္ လြန္းသည္ေလ။

“ဟုတ္ျပီ ညီမေလးေရ… ညွစ္ထား.. အားမေလွ်ာ့လိုက္နဲ ့ေနာ္…”

“အင္းးး… ဟူးးး… နာ တယ္… အရမ္းနာတယ္… ”

“သည္လိုပဲ ညီမေလးေရ… အေမတိုင္း သည္လို ခ်ည့္ပါပဲ… ခဏပါပဲကြယ္…”

“ဟင့္အင္းး… ေမေမေရ… အားးဟားးး…”

“ညွစ္ ညီမေလး… အသက္ ကိုေအာင့္ထားျပီး ညွစ္လိုက္.. သားဦးဆိုေတာ့ ခက္တာ သဘာ၀ ပါပဲကြယ္.. ခဏေန ကေလးငိုသံၾကားရင္ ငါ့ညီမ နာေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားမွာပါ…ေနာ္…”

“ေမာင္ေရးးး… အာာားးး ဟားးး… ဟင့္ ဟင့္…”

“အို.. မငိုရဘူးေလ.. ညီမရယ္… ရွိပါတယ္.. ညီမအမ်ိဳးသား အျပင္မွာေစာင့္ေနတယ္… ”

“အရမ္းနာတယ္ ဆရာမရယ္… ခိုင့္ကို ခြဲေမြးေပးပါေတာ့… ဆရာၾကီးကိုေျပာေပးပါ…အား… ဟားးး….”

“ကေလးက ေမြးလမ္းေၾကာင္းထဲ ေရာက္ေနျပီ ညီမရဲ့… အားတင္းထားပါ… ေနာ္… ခဏပဲ.. ခဏပဲ… နည္းနည္း အားစိုက္လိုက္… ေနာ္…ရျပီ… ရျပီ… ”

“အင္းးး ဟင္းးး ဟင္းးးး…..”

“ဟုတ္ျပီ… ညီမ… စိတ္မေလွ်ာ့လိုက္နဲ ့… ရျပီ…ကေလး ေခါင္း ျမင္ေနရျပီေနာ္… နည္းနည္းေလး… နည္းနည္းေလး… အားစိုက္… ဟုတ္ျပီ.. ဟုတ္ျပီ…”

“ဟုတ္ျပီ… ညွစ္ထား… ညွစ္ထား… ”

“အရမ္း နာတယ္… အာာားးး ဟားးး… ဟင့္ ဟင့္…”

“ေ၀းးး ဘယ္လို လည္းကြ… မိမိခိုင္…သမီး… ညည္းပဲ အေမဆိုတာ အားရွိရမယ္ဆို… သည္ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့ကြာ… ေနာ့… ကိုင္းးး အထဲက မင္းသမီးေလးေတြ ျမန္ျမန္ ထြက္လာ ၾကေဟ့… နင္တို ့ အေမ ငိုေနျပီ… ”

ေသလုေျမာပါး ေ၀ဒနာခံစားေနရခ်ိန္ ေႏြးေထြးေသာ အားေပးသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အိုဂ်ီ ဆရာၾကီးပဲ။ ခိုင့္ သမီးေလးေတြကို ေမြးထုတ္ေပးဘို ့ ဆရာၾကီး ေရာက္လာျပီ။ ခိုင္ အားတက္ သြားမိ၏။ ဟုတ္သားပဲ.. အေမဆိုတာ သားသမီးေမြးဘို ့အားေလာက္ေတာ့ ရွိရမယ္လို ့ ဆရာၾကီး ေရွ ့မွာ ခိုင္ ကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ့ဘူးတာပဲ။ ခိုင္ လုပ္ႏိုင္မွာပါ။ ခိုင့္ကို ကိုယ့္စကားႏွင့္ ကိုယ္ ျပန္အားေပး လိုက္ေသာ ဆရာၾကီး၏ အားေပးမႈက အထူးပင္ ထိေရာက္လွပါသည္။ ေမြးခန္းထဲတြင္ ဆရာၾကီးႏွင့္ ဆရာမမ်ား… အျပင္တြင္ စိတ္ပူေနမည္ ျဖစ္ေသာ ေမာင္… ဗိုက္ထဲတြင္ လူ ့ေလာကထဲသို ့ ၀င္ခြင့္ ရရန္ ၾကိဳးစား ရုန္းကန္ေနရွာမည့္ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္။ ခိုင္ အာရံုေတြကို စုစည္းလိုက္ပါသည္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႈသြင္းကာ အားယူလိုက္၏။ သမီးေလးမ်ား၏ “ေမေမ…” ဆိုေသာ ေခၚသံကေလးကို စိတ္မွန္းႏွင့္ ၾကားေယာင္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး မိမိခြန္အားရွိသမွ် အစြမ္းကုန္ စိုက္ထုတ္ကာ ၾကိဳးစားလိုက္၏။ ေသခ်င္ ေသသြားပါေစ.. စိတ္ကို တဆံုးထိေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။  ထူးဆန္းေသာ တြန္းအားတစ္ခုေၾကာင့္လား.. အသက္ေပ်ာက္မတတ္ ေ၀ဒနာ ဆိုး နင့္ကနဲ ႏွင့္အတူ မ်က္လံုးမ်ား ျပာေ၀ကာ… ရင္ထဲမွ လွပ္ကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။

  

“အားးးး…. ဟူးးးးး….”

“ဟုတ္ျပီ… ဟုတ္ျပီ… မွန္တယ္… ညွစ္ထား… အားမေလွ်ာ့လိုက္နဲ ့….”

“အားးး…...”

“အု၀ဲ… အု၀ဲ… အု၀ဲ…”

နားထဲမွာ ၾကားလိုက္ရသည့္ ကေလးငိုသံ… အို.. သမီးေလး တစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေျပ လူ ့ေလာကထဲ ေရာက္လာျပီေပါ့ေနာ္..ခိုင့္အင္အားတို ့ ခ်ိနဲ ့ ေမာပန္းေနေသာ္လည္း စိတ္အစဥ္က လန္းဆန္း ေနပါသည္။ သမီးေလး၏ ငိုသံက မိမိအား ခြန္အားတစ္ရပ္ ျဖည့္ေပးလိုက္သည္ ထင္ပါရဲ့ေလ.. အနားမွ သူနာျပဳဆရာမ၏ (၁၁) နာရီ (၅၅) ဟုေျပာလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေသာၾကာ သမီးေလးေပါ့။ ခိုင္ ၾကာၾကာ အေမာမေျဖႏိုင္ပါ.. မိမိ၀မ္းၾကာတိုက္ထဲတြင္ ဒုတိယ သမီးေလး ရွိေနေသးသည္ေလ.. ဆရာမ တစ္ဦးက ခိုင့္ ႏွဖူး ႏွင့္ လည္ပင္းတေလွ်ာက္မွ ေခြ်းတို ့ကို မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ ေအးေအးေလးျဖင့္ လာသုတ္ေပး၏။ ေနာက္တစ္ခ်ီ ၾကိဳးစားရျပန္ပါသည္။

လက္ငင္းပင္ သိခဲ့ျပီးေသာ အေတြ ့အၾကံဳေၾကာင့္ထင့္.. ပထမတစ္ေယာက္ထက္ အနည္းငယ္ ပိုျမန္သလို ထင္လိုက္မိသည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ ေလထဲမွ ျပဳတ္က်သလို ခံစားခ်က္ႏွင့္ အတူ ေနာက္ထပ္ ငိုသံစူစူးေလး တစ္ခု။ အြန္းး အငယ္ေလးအသံက ပိုက်ယ္သလိုပဲ.. ၾကည့္ရတာ မမကို အႏိုင္က်င့္မယ့္ ခပ္ဆိုးဆိုးေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလား.. အေတြးႏွင့္ အတူ ခိုင္ ျပံဳးမိပါ၏။ ႏႈတ္ခမ္းတို ့က ခပ္ယဲ့ယဲ့သာ ျပံဳးႏိုင္ေသာ္လည္း မိမိမ်က္၀န္းတို ့ အေရာင္တလက္လက္ ထြက္ေနမည္ကို စိုစြတ္ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ သတိထားလိုက္မိပါသည္။ ေပ်ာ္လိုက္တာ… သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္လံုး လူ ့ေလာကထဲ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေရာက္လာျပီပဲ..

“ကဲ… ညီမေလး.. ပင္ပန္းသြားျပီ ဟုတ္လား… သမီးေလးႏွစ္ေယာက္လံုး အဂၤါစံုတယ္ေနာ္… က်န္းက်န္းမာမာပဲ.. အငယ္ေလးကေတာ့ ပို သန္မယ့္ပံုေပါက္တယ္..”

“ဟုတ္.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ.. ”

“သည္ အျမႊာညီအစ္မက ေန ့မတူဘူးကြ… တစ္ေယာက္က ေသာၾကာ… တစ္ေယာက္က စေန… ဟင္းဟင္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္… ”

“ဘယ္လို.. ဘယ္လို… ဆရာမ ဘာေျပာတာလည္းဟင္…”

“ေအာ္… သည္လိုေလ ညီမေလးရယ္… ပထမတစ္ေယာက္က (၁၁) နာရီ (၅၅) မိနစ္ေလ.. အငယ္ေလး ထြက္လာတာ (၁၂) နာရီ (၅) မိနစ္… သည္လိုဆိုေတာ့ သူက စေနဘက္ ကူးသြားတာေပါ့.. ျခားတဲ့ အခ်ိန္က (၁၀) မိနစ္ေပမယ့္ ညသန္းေခါင္ဆိုေတာ့ တစ္ရက္ ကူးသြား တယ္လို ့ ေျပာတာပါ…”

ေၾသာ္… ဒါဆို သမီးငယ္ေလးက စေန သမီးေပါ့…ခိုင့္ စိတ္ထဲ ေစာေစာပိုင္းက ရွိခဲ့ေသာ အယူမ်ား လားလားမွ်ပင္ မေတြးမိေတာ့ပါ။ မိမိရင္မွ ျဖစ္ေသာ သားသမီးဟူသည့္ ေမတၱာစိတ္သည္ အေကာင္း အဆိုး အယူအဆမ်ားကို ေျမလွန္ပစ္ႏိုင္စြမ္းသည္ထင့္။ စိတ္ထဲတြင္ သမီးေလးမ်ား အတြက္ နံမည္ လွလွေလးမ်ား ေပးရန္ စဥ္းစားေနမိသည္။ ေမာင္ေကာ… ေမာင္လည္း သမီးေလးေတြ ေမြးျပီးျပီဆိုတာ သိျပီးေလာက္ေရာေပါ့ေနာ္.. ေမာင့္ကို ေတြ ့ခ်င္လိုက္တာ.. ခိုင္ မ်က္လံုးကေလး အသာ မွိတ္ကာေခတၱ အနားယူမိသည္။

“ခိုင္.. ပင္ပန္းသြားျပီ.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခိုင္ရယ္.. သမီးေလးေတြက အရမ္း ခ်စ္ဘို႔ေကာင္းတာပဲ.. ေမာင့္ ဘ၀ ျပီးျပည့္စံုသြားျပီ သိလား…”

“ေမာင္ ရယ္..”

“ဟုတ္တယ္ ခိုင္.. ေမာင္ တစ္ခါမွ သည္ေလာက္ မေပ်ာ္ဖူးဘူး.. သည္ေလာက္လည္း စိတ္မလႈပ္ရွားခဲ့ဘူး.. ေမာင့္စိတ္ထဲမွာ ခိုင္နဲ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ပူတာေကာ.. ေပ်ာ္တာေကာ ေရာေနတယ္.. မိုးလင္းတာနဲ႔ ဘုရားသြားမယ္ သိလား.. သမီးေလးႏွစ္ေယာက္လံုး က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ျပီး လိမၼာ ထူးခြ်န္တဲ့ သမီးေလးေတြ ျဖစ္ဘို႔ ဘုရားမွာ ဆုသြားေတာင္းမယ္..”

“ကေလး ႏို႔တိုက္ရေအာင္ အစ္မ.. ေမြး ျပီးတာနဲ႔ ႏို႔ဦးရည္၀င္ေအာင္ တိုက္ေပးရမယ္..”

  

ခိုင့္ ႏွဖူးေလးကို တယုတယ ပြတ္သပ္ကာ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေနေသာ ေမာင္..။ သူနာျပဳ ဆရာမေလး ေရာက္လာမွပင္ အနားက ခြာေတာ့၏။ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာ ေသးေသးေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ခိုင့္ရင္ထဲတြင္ ေျပာျပရန္မစြမ္းသာေသာ ခံစားမႈမ်ား ျဖင့္ျပည့္ႏွက္ ေနေတာ့သည္။ 

“ေဒၚေလးေကာ ေမာင္..”

“ကိုေအးေမာင္ နဲ႔ ျပန္လိုက္သြား ခိုင္းလိုက္တယ္.. နက္ျဖန္ ခိုင္ စားဘို႔ေသာက္ဘို႔ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးမွ ျပန္လာလို႔.. သည္မွာက ဆရာမလည္း ရွိေနေတာ့ မလိုဘူးလားလို႔ေလ.. သူလည္း နားရေအာင္ပါ.. ခိုင္ အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား..”

“ဟုတ္.. ေျပပါတယ္ ေမာင္ရဲ့..”

“သည္လိုခ်ီ အစ္မ.. သူက အငယ္ေလးေလ.. ႏို႔ဆာေနရွာျပီ.. ပါးစပ္တျပင္ျပင္နဲ႔ အာျပဲေလး.. ခိခိ.. သူ႔ကို အရင္တိုက္လိုက္..”

ဆရာမေလးက သမီးေလးကို ခိုင့္ရင္ခြင္ထဲ ႏို႔ခ်ိဳ တိုက္ေကြ်းရန္ လာထည့္ေပးသည္။ “ပန္းသီးေလးေတြ က်ေနတာပဲေနာ္ ေမာင္..” ခိုင့္၏ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ခိုင္းႏိႈင္းစကားကို ဆရာမေလးက ရယ္၏။ ေမြးကင္းစ ကေလး ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ ေမြးလိုက္မွပင္ ျမင္ဘူးေသာ ခိုင့္အဖို႔ ဤလူသား ပိစိေကြးေလးမ်ား မိမိ ၀မ္းအတြင္းမွ ထြက္လာၾကသည္ကို ၾကည္ႏူး အံ့ၾသ မဆံုးေတာ့ႏိုင္။ ေစာေစာပိုင္းက ခံစားခဲ့ရသည့္ အသက္ေပ်ာက္မတတ္ နာက်င္မႈမ်ားသည္ပင္လွ်င္ ဘယ္ဆီ ေရာက္သြားမွန္း မသိႏိုင္ေတာ့။ သမီးေလးမ်ား၏ အသားေလးမ်ားက ပိုးသားထက္ပင္ ႏူးညံ့ ေနေသးေတာ့သည္။ ပါးျပင္မို႔မို႔ကေလးမ်ားေပၚတြင္ နီၾတာၾတာ ေသြးေၾကာေလးမ်ားက ယွက္သန္းလွ်က္။ ဆံစ တြန္႔တြန္႔ေလးမ်ားကလည္း ပိုခ်ည္မွ်င္ကေလးမ်ား အလား ေသးမွ်င္ႏုညက္ ေနသည္။ မ်က္ေတာင္ႏွင့္ မ်က္ခံုးေမႊးေလးမ်ားကေတာ့ ပါသည္ဆိုယံု အရာေလးမွ်သာ။ ခိုင့္ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ခ်ီလိုက္ေတာ့ သမီးေလး၏ ဦးေခါင္းေလးက လက္တစ္၀ါးစာ ကြက္တိ။ အႏွီးျဖဴျဖဴျဖင့္ ေထြးပတ္ထားေသာ ပူေႏြးေႏြး လႈပ္စိစိ ကေလး ပုစိေကြးေလးကို ကိုင္ရင္း ခိုင့္ ရင္ထဲမွ ၾကည္ႏူးမႈက တရိပ္ရိပ္။

လူသားတစ္ဦး သင္ယူရန္မလိုဘဲ တတ္ေသာ ေမြးရာပါ အတတ္ပညာမ်ားတြင္ ႏို႔စို႔ျခင္းက ထိပ္ဆံုးက ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ ပါးစပ္ ပိစိေကြးေလးႏွင့္ အငမ္းမရ ႏို႔စို႔ေနေသာ သမီးငယ္ေလး။ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ပါးေလးကို ခိုင့္ လက္ညိႈးႏွင့္ တို႔ၾကည့္မိသည္။ အနားတြင္ ထိုင္ၾကည့္ေနသည့္ ေမာင့္ မ်က္ႏွာကလည္း ပီတိျပံဳးတို႔ ေ၀လွ်က္။ သမီးၾကီးေလးကို ဆရာမက ႏို႔ဗူးတိုက္ေပးေနသည္။ “ျပီးရင္ သူ႕လည္း အေမႏို႔ တိုက္မယ္ေနာ္ အစ္မ.. ေဖာ္ျမဴလာက မိခင္ႏို႔ေလာက္ အာဟာရ မျပည့္စံုဘူး.. ေရာဂါ ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့ ဓါတ္က မိခင္ႏို႔မွာ ေကာင္းဆံုးပါတာေလ..” ဆရာမေလးက ဤသို႔ ေျပာေတာ့ ေမာင္ တစ္ေယာက္ ခြိ ကနဲ ရယ္၏။ ဟြန္းး ဘာေပါက္ကရ ေျပာဦးမလဲ ကိုယ္ေတာ္.. ခိုင့္စိတ္မွ ေတြးကာ မ်က္ေစာင္း လွလွေလး ထိုးလိုက္စဥ္..

“ေသခ်ာျပီခိုင္.. ေမာင့္ ဘ္ို႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မက်န္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ခုေတာင္ တစ္ေယာက္က လက္ေပၚမွာ တစ္ေယာက္က ေနာက္မွာ တန္းစီေနတယ္.. ဟီးဟီး..” ဆရာမေလး အလစ္ ေျပာျဖစ္ေအာင္ ကပ္ေျပာလိုက္ေသး၏။

“သမီးေလးေတြ အတြက္ နံမည္ စဥ္းစားထားလား အစ္မ.. ေသာၾကာတစ္ေယာက္ စေနတစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့..”

“က်ေနာ္ စဥ္းစားျပီးျပီဗ်.. ခိုင့္ သိလား ေမာင္စဥ္းစားထားတဲ့နံမည္ ခိုင္ေတြးမိတာရွိရင္လည္း ေျပာေလ..”

“ဟင့္အင္း.. ေမာင္ပဲ ေရြးပါ.. ”

“အြန္း.. အၾကီးေလးက ေသာၾကာဆိုေတာ့ သင္းသင္းေမႊး.. အငယ္ေလးက စေနသမီး ႏွင္းေဖြးေဖြး.. ဘယ္လိုလည္း ခိုင္.. သေဘာက်လား..”

“၀ါးး အစ္ကိုက ေတြးတတ္သားပဲ.. ေန႔မတူ အျမႊာဆိုေတာ့ နံမည္ဆင္တူရဘို႔ ခက္မယ္ ထင္တာ.. ခုေတာ့လည္း ဟုတ္ေနသား.. ေနာ္ အစ္မ..”

ကရင္သံ ၀ဲ၀ဲေလးႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာ ဆရာမေလး၏ စကားကို အျပံဳးႏွင့္ ေခါင္းျငိမ့္ရင္း ခိုင္ ေထာက္ခံလိုက္ေတာ့သည္။ ေမာင္ရယ္.. သူ႕သမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေတြးတတ္လိုက္တာ.. အရမ္းလွတဲ့ ခ်စ္စရာ နံမည္ဆင္တူေလး ႏွစ္ခု.. သင္းသင္းေမႊး၊ ႏွင္းေဖြးေဖြး.. ။ အိုးး အေတြးျဖင့္ ၾကည္ႏူးေနစဥ္ ခိုင့္ေပါင္ေပၚသို႔ ပူေႏြးေသာ စီးဆင္းမႈ တစ္ခု။

“ရႈရႈး ေပါက္ခ်ျပီ ဆရာမေရ…”

“လာျပီ အစ္မ.. က်မ လုပ္ေပးမယ္.. အေတာ္ပဲ သူတို႔ ေနရာလဲရမယ္.. အၾကီးေလး အေမႏို႔ စို႔သင့္ျပီ… အစ္မလည္း ထမီ လည္းေလ.. က်မ လုပ္ေပးမယ္.. ျပီးရင္ ကေလးေအာက္မွာ ဒါေလးခင္းထားလိုက္.. ေစာေစာက က်မ အၾကီးေလးကို ႏို႔တိုက္ဘို႔ေလာေနမိလို႔ ေမ့သြားတယ္ အစ္မရယ္.. စိတ္မရွိပါနဲ႔ေနာ္..”

“စိတ္ရွိစရာလား ဆရာမရယ္.. မေအေပၚ ကေလး ေသးေပါက္ခ်တာ..”

“ေပးေပး ဆရာမ က်ေနာ္ ခ်ီေပးထားမယ္..”

“ခ်ီတတ္လို႔လား အစ္ကိုရဲ့..”

“အာ ဘာခက္တာ မွတ္လို႔ ဆရာမရယ္.. ေပးပါ.. က်ေနာ္ ခ်ီခ်င္လို႔..”

“ေရာ့.. ရဲရဲ ကိုင္ေနာ္ အစ္ကို.. သည္လိုေလး..”

“ဟဟ.. အသည္းယား စရာေလးကြာ.. လူေသးေသးေလး.. အေဟးေဟး.. သမီးေတြက ေမာင္နဲ႔တူတာကြ.. ၾကီးရင္ ေခ်ာမွာ.. ေနာ္ ခိုင္..”

“ဟင္းဟင္း ဟုတ္မွာ ဟုတ္မွာ.. ျဖစ္ေနလိုက္တာ တကတည္း ေမြးရတဲ့ အေမသည္းဘို႔လည္း ထားပါဦး အေဖၾကီးရယ္..”

“ဟားဟား.. ၾကည့္စမ္း သမီးက ေဖေဖ့ကိုေထာက္ခံေနတယ္.. မ်က္လံုးၾကီး မွိတ္ျပီး ရယ္ျပေနတယ္.. ခိုင့္ သည္မွာ ၾကည့္စမ္း.. ကေလးပုစိေလးက ရယ္တယ္ဗ်..”

“ၾကံၾကံ ဖန္ဖန္ ေမာင္ရယ္.. တကယ္ပဲ.. ခိခိခိ…”

ဆရာမေလးက ေမာင့္ လက္ေပၚ ကေလး ထည့္ေပးျပီး ရႈးေပါက္ထားေသာ အငယ္ေလးကို အႏွီးလဲေပးရန္ ျပင္သည္။ ကြ်မ္းက်င္ သြက္လက္ေသာ ဆရာမေလး၏ လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ားကို ခိုင္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ထိုစဥ္ သမီးေလးကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ခိုင္ ရုတ္တရက္ မွင္သက္မိသြားသည္။

“ခဏ.. ခဏေလး ဆရာမ.. ဒါေလးက ဘာလည္းလို႔.. တစ္ခုခု ေပေနတာမ်ားလား..”

“မဟုတ္ဘူး အစ္မ..”

“ဘာလဲ ခိုင္.. သမီးေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ..”

သမီးၾကီးကို ခ်ီထားေသာ ေမာင္က ထ လာၾကည့္ရင္း ေမးသည္။ ေမာင့္ မ်က္ႏွာကို ခိုင္ ေမာ့ၾကည့္မိ၏။ ေမာင္လည္း ခိုင္ျမင္လိုက္ေသာ အရာကို ေတြ႕ျမင္သြားသည္။ ေအးျမ ၾကည္လင္ေသာ အျပံဳးျဖင့္ ခိုင့္ကိုၾကည့္ရင္း.. “ဘာမ်ားလဲလို႔ ခိုင္ရယ္.. မိန္းမ.. ေပါက္ကရေတြ ေတြးျပီး ကေလးကို မဟုတ္တရုတ္ နိမိတ္ဖတ္မယ္ မၾကံနဲ႔.. နာမယ္.. ဟြန္းးး…” ေမာင္ ဘယ္လိုပင္ ေပါ့ေပါ့ ေျပာေသာ္လည္း ခိုင္ကေတာ့ျဖင့္ ရင္ထဲ မေအးလွပါ။ ဖတ္ဖူး မွတ္ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ အရပ္ေျပာစကားမ်ား မွားပါေစ ဟုသာ ေတြးေနမိသည္။ ႏွင္းေဖြးေဖြး ဟူေသာ ခ်စ္စရာ အမည္ေလးႏွင့္ သမီးငယ္ေလး၏ ရႈရႈးဖင္ကေလးတြင္ မွဲ႔နက္ ေလးက ထင္းေနသည္ေလ။